Deel 5.1

Op mijn dikke wollen kousen verplaatste ik me doorheen mijn klein woonkamertje. Het was ijskoud buiten en de regendruppels spetterden met een verbazingwekkende snelheid tegen het grote raam. De bomen van het park vlakbij konden zich amper nog recht houden door de gure wind. Ik was blij dat het hier binnen een stuk beter aanvoelde, zo lekker dicht bij de verwarming. Het was nog maar zes uur ‘s avonds, maar toch liep ik al rond in mijn pyjama. Eerlijk gezegd, zo liep ik de hele dag al rond. Ik was sowieso niet van plan geweest ook maar een stap buiten te zetten. Het was goed dat ik net op dit moment alleen was en dat Nathalie me een weekend verlaten had. Ik had haar verplicht, gedwongen eigenlijk om wat tijd door te brengen met haar gezin. Ik wilde absoluut niet dat ze teveel opgaf van haar eigen leven voor mijn gezondheid.
Vanuit de keukenruimte weerklonk een kort en eentonig ping-geluid, dat aangaf dat mijn pizza uit de oven mocht gehaald worden. Ik nam het bord mee en nestelde me in de zetel. Het nepleder voelde naar mijn mening te koud aan, waardoor ik besloot om er een dekentje overheen te leggen. Het duurde niet lang vooraleer ik gezelschap kreeg van Belle, mijn zes maanden oude puppy. Met haar onweerstaanbare puppyogen bedelde ze om een ministukje eten. Ik kon niet anders dan toegeven. Gefascineerd keek ik toe hoe ze enthousiast met haar tong langs haar bek likte. Ze was niet alleen schattig, maar ook een soort van steun voor mij. Het was wonderbaarlijk hoeveel affectie ze me gaf en ik haar.
Ik plaatste het halflege bord op de salontafel en tuurde wat doelloos naar het raam. Misschien moest ik wat meer onder de mensen komen, wat meer weggaan met oude vrienden. Alleen had ik het druk met mijn nieuwe job. Ik was niet langer de verpleegster die ik vroeger was. Ik vervulde nu andere taken. Niet dat ik ertoe gedwongen was te veranderen, het was mijn eigen besluit geweest. Een verpleegster met aids, ik kon het moreel niet maken, ondanks alle voorzorgsmaatregelen en de beperkte risico’s op besmetting. Ik zette bewust een stap terug in mijn carrière, maar zolang ik kon zou ik er mijn steentje blijven bijdragen.