Proloog

Zowat mijn hele leven heb ik anderen geholpen. Ik heb mijn eigen problemen weggecijferd en onderdrukt om anderen kansen te geven op een ander leven, maar die tijd is voorbij. De rollen zijn gekanteld, waardoor ik hier nu machteloos lig en dit alles onderga. Ik voel hoe een hand zachtjes de mijne omsluit en hoe de vingers me strelend kippenvel bezorgen. Dit zou ik eigenlijk niet mogen voelen, maar ik heb er geen controle over. Niet meer. Ik heb alles veel te lang genegeerd. Ik ben kwaad, omdat ik naast mentaal ook lichamelijk niet de kracht heb de hand van me af te duwen. Ja, ik moet mijn krachten sparen, want ik heb hier nog één laatste taak te volbrengen.
Een diepe zucht bereikt mijn oren. Bijna tegelijkertijd voel ik een pijnlijk kneepje in mijn hand. Ik zou willen opkijken en zien hoe de wijzers van de klok bewegen, maar ik weet dat de tijd begint te dringen. Het is bijna zover.