Deel Een: Achtentwintig

We zaten met zijn negenen aan tafel. Louise had de vijf jongens in eerste instantie met grote ogen aangekeken, maar was al snel in de buurt van Louis te vinden. Ik begreep het best. Louis was goed met kinderen en bovendien erg grappig. Nu zat Louise dus ook naast Louis, en moest de hele tijd giechelen, al had ik geen idee waarom.
Mijn moeder had iets typisch Hollands gekookt, zodat de jongens daar kennis mee konden maken: stampot boerenkool. Achterdochtig staarden de lads naar het geel-met-groene-goedje op hun bord. Behalve Niall, uiteraard. Die zat lekker te smikkelen.
Uit beleefdheid pakte Harry dan toch zijn vork en schepte wat gepureerde aardappels op. Een grinnik ontsnapte uit mijn keel toen ik zag hoe langzaam hij de vork naar zijn mond bracht. Ik was de enige die doorhad hoe de jongens keken naar het eten.
Verontwaardigd keek Harry me aan. Vlug staarde ik weer naar mijn bord en nam nog een hap van mijn boerenkool. Vanonder mijn wimpers keek ik weer naar Harry. Hij stopde de hap in zijn mond, en vanaf toen was het grappig. Eerst kauwde hij nadenkend. Toen sperden zijn ogen wijdopen en stopte hij met kauwen. En toen riep hij: “Dit is zo lekker!”, wat erg grappig klonk omdat zijn mond vol zat.
Iedereen schoot in de lach. Harry verschoot van kleur en keek schaapachtig naar zijn bord.
Nog steeds grinnikend namen de andere lads ook een voorzichtig hapje. Hun reactie was bijna hetzelfde als dat van Harry, alleen wisten ze zich in te houden. Gretig begonnen ze te eten. Het was werkelijk waar lachwekkend.
Na het eten, dat heel snel op was toen de jongens eenmaal door hadden dat het lekkerder was dan ze dachten, hielpen ze beleefd mee met afruimen. Wat ze overigens bonuspunten opleverde bij mijn moeder, en dat hadden ze wel nodig na hun spontane actie van vandaag.
Na het eten keek Harry me vragend aan.
“Ga je ons je woonplaats nog laten zien of hoe zit dat?” vroeg hij lachend. Ik haalde mijn schouders op.
“Prima,” glimlachte ik. Gezamenlijk liepen we naar de gang, waar we nogal onhandig door het gebrek aan ruimte onze jassen aantrokken. Terwijl de jongens nog even in de gang wachtten, liep ik terug.
“Mam, ik laat de lads de stad even zien,” meldde ik.
“Mag ik mee?” bedelde Louise. Ik keek mijn moeder vragen aan, die knikte.
“Oke. Maar zorg dat je om negen uur thuis bent, want anders wordt het te laat voor Louise!” zei ze.
“Dank je, mam!”
Ik gooide haar jas naar Louise, die ze met een grote grijns op haar jas aantrok. Ze babbelde me de oren van het hoofd met wat ze deze paar dagen allemaal met de jongens wilde doen, en ik hoorde het geamuseerd aan.
“Louise, even dat je het weet: als je nog lang zo blijft babbelen zul je minder tijd met de jongens hebben,” wees ik haar terecht. Geschrokken hield ze haar mond en holde naar de gang, waar de jongens al een paar minuten ongeduldig aan het wachten waren.
“Sorry for the waiting, she wouldn’t should up,” lachte ik, en wees naar Louise. Ze lachten vrolijk met me mee en Louis zette mijn zusje op zijn nek.
“Let’s go!” zei Louise vrolijk. Het was niet dat ze nou zo’n ster was in Engels, maar dat wist ze dan weer wel. Geen wonder eigenlijk, aangezien het Nederlands begon te verengelsen.
Met zijn zevenen liepen we de straat op. Het was al best donker en door de verlichte ramen zag je mensen in hun kamers zitten. De straat was verlaten, op een eenzame fietser na, die al snel de hoek om sloeg. De jongens lachten vrolijk en maakten de meest vreemde grapjes. Harry had een gesprek met Louise, omdat die zich anders buitengesloten voelde.
Louise trok zacht aan Louis’ haar en meldde dat ze weer zelf wilde lopen. Voorzichtig zette hij haar weer op de grond.
“Tikkie, jij bent hem!” riep ze opeens lachend. Ze porde hem hard tegen zijn arm en rende snel weg. Ondanks dat ze in het Nederlands had gesproken, begreep Louis de bedoeling en rende zo snel als hij kon achter haar aan.