Chapter 12: Louis William Tomlinson

Ik was op weg naar de badkamer, om te kijken of de was al droog was. Ik liep gewoon rustig door de gang, maar toen zag ik dat de deur van Nialls kamer op een kier stond. Wat best vreemd was. Toen hoorde ik stemmen iets boos zeggen, en de nieuwsgierigheid nam het van me over. Ik liep naar de deur, en kon nog net één zinnetje meekrijgen: "Als het echt zo is dan- dan moet ik Louis maar naar een ander gezin laten verplaatsen." Wat? Wat?! Waarom? Blijkbaar had ik één keer 'wat' hardop gezegd, want ik zag Nialls ogen naar me toe flitsen. Gelukkig was het niet zo hard gezegd, want de moeder had me gelukkig niet gehoord. Ik maakte dat ik wegkwam, maakte even niet uit waarheen. Toen ik op de trap naar beneden liep, voelde en hoorde ik Niall langs me heen stormen, naar de achterdeur. Ik ging naar de keuken om te kijken waar hij heenging, en ik zag hem door de tuin lopen. Recht op het bevroren vijvertje af. Nog voordat ik hem had kunnen waarschuwen, zag ik tot mijn afschuw Niall door het ijs zakken en in het water terechtkomen. Niemand anders had het blijkbaar gezien, want niemand kwam hem helpen. En zo te zien kon Niall niet zwemmen... Nog voor ik wist wat ik eigenlijk deed, trok ik een sprintje naar de tuin toe, en ging richting de vijver. Daar ging ik op mijn buik liggen op het ijs, en schuifelde zo langzaam naar de verdrinkende Niall toe. Ik kwam niet dichtbij genoeg, en omdat Niall geen houvast kon vinden ging hij steeds onder water. Ik schreeuwde om hulp, maar het duurde veel te lang tot iemand kwam. Toen Niall niet meer boven kwam, raakte ik lichtelijk in paniek, maar schuifelde toch door op het ijs, met het risico er zelf ook doorheen te zakken. Ik tastte met mijn rechterarm in het wak waar Niall doorheen was gevallen, maar voelde niets. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een paar mensen aan komen rennen, maar de tuin was zo groot dat ze het nooit op tijd zouden halen. Ik deed een klein gebed, haalde diep adem, en dook ook het wak in. Ik werd vrijwel meteen ligt in mijn hoofd door het ijskoude water, maar ik moest doorgaan. Ik opende mijn ogen om om me heen te kijken, en zag een paar meter onder me een glimp van de rode trui van Niall. Ik wist dat ik het eigenlijk nauwelijks zou gaan halen met de hoeveelheid lucht dat ik had binnengezogen, maar het moest. Dit was misschien wel Nialls laatste kans. Gelukkig had ik altijd al redelijk goed kunnen zwemmen, en binnen een paar seconde had ik de kraag van Niall al vast. Maar toen moest ik nog naar boven. Ik werd duizelig van het zuurstoftekort, maar ik bleef mezelf pushen. Nog een stukje... Nog een heel klein stukje. Het voelde als een bevrijding toen ik bovenkwam, en er drie mensen stonden die mij en Niall uit het water trokken. Toen we eindelijk goed en wel aan wal lagen, hoorde ik ineens iemand gillen. Ze waren natuurlijk allemaal naar Niall gegaan om te kijken hoe het met hem was, maar hij reageerde nergens op. Ik bedacht me geen moment, kroop naar Niall toe, en gaf hem mond op mond beademing. Nialls moeder flipte, en probeerde me van Niall af te trekken, maar gelukkig was Greg zo verstandig om haar te sussen. 'Rustig ma, hij helpt hem.'
'Hij kúst hem?!'
'Niet waar, hij geeft hem mond-op-mond beademing.'
'Oh..'
Na een paar minuten bezig te zijn geweest zonder vorderingen, werd ik nogal ongerust....