-12-

Natuurlijk ben ik weer alles kwijt, telefoon, sokken, alles. Ik heb mijn telefoon twee minuten geleden nog gebruikt en ben het nu al weer kwijt.  Lichtelijk raak ik in paniek.  'Waar zijn al mijn spullen? Waar is mijn telefoon?' Zeg ik gestrest. Louise komt naar me toe en sluit haar armen om me heen. ‘Je gaat nu even rustig zitten en ik zoek al je spullen.’ Commandeert ze me. Netjes doe ik wat ze zegt en laat me zakken op een van de stoelen. Ineens schiet Louise in de lach. Ik kijk haar verward aan als ze naar mij hand wijst. ‘Kijk eens.’ Zegt ze en herhaalt het gebaar met haar hand. Ik kijk naar mijn hand, daar is mijn telefoon. Een grootte zucht verlaat mijn mond, ben ik dan zo blind. Het is eigenlijk ook wel heel erg dom. Inmiddels heb ik al mijn spullen bij elkaar. David zit al een hele tijd in de auto, zijn bezorgde gezicht verdwijnt als ik de hoek om loop en bijna bij de auto ben. Nog voor ik de auto in sta begint David te praten: 'Dat duurde wel een beetje lang.' Ik had verwacht dat hij boos zou zijn. Hij lacht er alleen maar om. Al snel komt hij niet meer bij van het lachen. 'Je lach is aanstekelijk.' Weet ik nog net uit te brengen en ook ik schiet, zonder reden, in de lach. Dit kan ik wel even gebruiken, iemand die me vrolijk maakt. Zonder dat ik er al te veel van merk start David de auto en rijd weg. David remt zachtjes af en stop voor het rode stoplicht.'Voor wie ga je nu het ziekenhuis? Je vriendje?' De teleurstelling is goed te horen in in zijn stem, iets wat me even laat gniffelen. zou hij jaloers zijn? Er waren al genoeg vragen zonder antwoord dus deze kon er ook nog wel bij. Hij is niet mijn vriendje, Liam, en zal het ook nooit worden. Hij is gewoon, gewoon Liam. Mijn beste vriend die simpel weg gewoon een paar jaar jonger is. ‘Nee, het is niet mijn virendje. Het is mijn oppas kindje. Ik weet het, het klinkt best wel stom. Hij is inmiddels als mijn broertje voor mij.' Ik voelde het bloed naar mijn wagen stromen, waarschijnlijk ben ik knal rood. Het is niet dat je me er voor schaamde,  het voelt gewoon raar zulk soort dingen over je zelf te vertellen.  'We zijn er bijna.' Deelt David mee. Ik knik alleen even kort. Snel richt ik mijn blik weer naar buiten. De vele kinderen die buiten spelen maken me vrolijk. Ze staan met zijn allen in een klein rondje, gooien een bal over en lachen hard. Nog een straat en dan zijn we bij het ziekenhuis. David's auto remt af, stopt net voor de deur. In een hoog tempo open ik de autodeur en ren naar die ingang. De receptie komt gelijk in mijn zicht. Ongeduldig tik ik Met mijn vingers op de balie. De vrouw die achter de balie zit is aan het telefoneren en kijkt verveeld voor zich uit. Waarom moest dit zo lang duren? De minuten die ik al aan het wachten was leken wel uren. De vrouw achter de balie legt eindelijk haar telefoon neer en komt mijn kant uit. 'Wat kan ik voor je doen?' vraag ze. 'Ik ben opzoek naar Liam Payne.' Zeg ik. Ze draait haar stoel een halve slag en typt wat in op de computer. 'Die trap op daar en dan kamer 3b.' zegt ze en wijst naar de trap aan de achterkant van de hal. Zonder de vrouw uitgebreid te bedanken loop ik richting de trap. Ik moet me in houden niet te gaan rennen. Op naar Liam!

Sorry, sorry sorry. Ik heb echt nul inspiratie en een pesthumeur. Ik wilde vanochtend tickets bestellen en nog geen  minuut na ik door de wachtrij was, alles uit verkocht --' Hou nog steeds van jullie