032~ Liam

Liam James Payne POV

Sophie en ik lopen samen over straat, hand in hand, ze maakte zich nog een beetje zorgen over de spullen die nog in het park lagen, maar dat was snel weer weg, ”Ik zal haar veilig thuis brengen” Dacht ik steeds en kneep soms zacht in haar hand, door het wilde gedrag in het park liepen we nu met nat haar over straat, onze kleren waren nog droog, gelukkig maar anders waren we nu onder koelt geweest.
‘That was fun.’ Zegt Sophie zachtjes en stopt met lopen. ‘Yes, it was actually a picnic.’ Zeg ik met een grijns terug. ‘I loved it.’ Zegt ze en ze trekt zich zachtjes tegen me aan. ‘Beautiful.’ Zeg ik en ik kijk in haar lichte ogen. ‘What should I say when my aunt sees my wet hair?’ Zucht ze en ze haalt haar hand door mijn haren. ‘Say you went swimming.’ Zeg ik met een grijns, ze kijkt me uitgestreken gezich aan. ‘In the park?’ Zegt ze, ik knik ‘That is the true and nothing wrong with that?’ Zeg ik en ze legt haar voorhoofd op die van mij.
‘Yes.. What you gonna do when I get home?’ Vraagt ze plots, ik kijk haar met een serieus gezicht aan. ‘To your aunt's house? i will clean up the picnic, In Holmes Chapel I will thinking of you.’ Zeg ik, ze grijnst en drukt haar lippen op de mijne, voorzichtig ga ik met mijn tong over haal lippen, gewillig doet ze hem open en raken onze tongen elkaar, we spelen een spel en houden elkaar stevig vast, alsof we niet zonder elkaar kunnen, wat ik niet kan.
‘Come I'll take you home.’ Zeg ik als ze haar hoofd zachtjes van me af duwt, ze knikt. ‘Yes she will be worried, What time is it?’ Fluistert ze zacht, alsof niemand het mag horen, alsof het ‘ons’ geheimpje is, zo zacht dat ze het spannend voor me maakt. ‘Around 1 o'clock midnight.’ Fluister ik terug, ik ben hier niet goed in, maar aan haar glimlach die op haar gezicht verschijnt weet ik dat ik goed zit. ‘Then we have to move.’ Zegt ze en drukt nog een kus op mijn lippen en ik neem haar mee aan haar hand. ‘Yes come.’ Zeg ik met een grijns en ik neem haar in mijn hand, mee door de straten, af en toe zien we mensen, maar daar trekken we ons niet van aan, bij haar gebouw stop ik. ‘Do not you come?’ Vraagt ze.
‘Can I do that?’ Vraag ik met grote ogen. ‘Sure!’ Zegt Sophie enthousiast. ‘Does your aunt will not mind?’ Mompel ik. ‘She was happy for me.’ ‘You told her about me?’ ‘No, yes. when she asked me who I called and who I went out tonight.’ Zegt ze, ik knik. ‘And she found it very well?’ ‘No, she's happy for me that I have made ​​friends in such a short time.’ Zegt ze blij.
‘When you come back in London when you going home in Holmes Chapel.’ Vraag ik Sophie als ze me aankijkt. ‘As soon as possible, I go here every vacation to Jane.’ Zegt ze, oh ja. Jane dat was de naam van de tante. ‘I can not see you so soon.’ Mompel ik, gelijk schieten haar ogen open en kijkt ze me verbaast aan. ‘When do think u can?’ Vraagt ze met een beetje twijfel.‘Tomorrow I'm with the boys, I'm busy this week.’ Zucht ik. ‘And you tell me now?’ Zegt ze boos en slaat haar armen over elkaar.
‘I was afraid to say.’ Verontschuldig ik me, maar het werkt niet Sophie blijft me aan staren met “Die blik.” ‘When will I see you again and when I see them?’ Zegt ze, ze lijkt opeens gebroken, ik had het gewoon niet moeten zeggen, maar het is nu beter om het uit te leggen anders gaat ze verkeerde dingen denken, bij die gedachte zucht ik, hoe leg ik uit dat ik duizende gillende meisjes normaal achter me aan heb, en dat ik in een band zit en dat ik moet touren, weer zucht ik.
‘I do not know, I try to stay with you this week.’ Zeg ik, met een kleine hoop in mijn ogen kijk ik in de hare. ‘And the upcoming holidays?’ Vraagt ze, aan haar stem hoor ik dat ze zich inhoud om niet te huilen. ‘I do not know Sophie, it's hard to explain.’ Zeg ik, er loopt een traan over Sophie’s wang, die ik gelijk met mijn duim weg veeg. ‘Explain it to me.’ Begint ze te snikken.
‘I'll show you, do you have a computer upstairs?’ Zeg ik, ze knikt en langzaam grijnst ze. ‘Yes of course.’ Zegt ze en kijkt naar de ingang van het gebouw.‘Take me to it, it is through the computer easy to explain.’ Zeg ik alsof we haast hebben, haast om het uit te leggen, haast omdat de wereld vergaat. ‘Liam, what are you saying?’ Mompelt Sophie, die duidelijk moe is, en die me niet begrijpt, nog niet. ‘Sophie, trust me.’ Zucht ik, ze knikt. ‘Okay if you say so.’ Zegt ze en samen lopen we naar de deur en openen we hem, lopen we aantal trappen op, hoewel we ook de lift konden nemen en staan we voor ik het weet voor de deur, hier woont ze dus, nou haar tante, Jane.

896 Woordjes! Oef de drama komt =] Dikke Kus Iris Reacties? Hoeft niet!! ;s wel graag