-002

Het kleine blonde meisje lag rustig te slapen in mijn armen , haar borstkast ging traag op en neer , rustgevind , vredig . Zodra ze wakker zou worden , zal ze weer bang zijn , zal ze weer op haar hoede zijn . Met mijn hand deed ik een lok haar uit haar mooie gezichtje , ze was zo klein , hoe kon ze hier in godsnaam overleeft hebben ? Ik was bang , bang voor wat er komen zou , ik kon het kind niet alleen laten , maar aan de andere kant kan ik er ook niet voor zorgen , eten en drinken geven . Er liep een traan over mijn gezicht, ik kan haar niet achterlaten , maar …het moet . Mijn handen grepen naar het deken dat nog steeds op de grond lag en rolde het kindje er in , legde een flesje water bij haar en een appel die ik nog in mijn zak had liggen . bedroeft , geknield raakten mijn lippen haar voorhoofdje en gaven haar een kusje . ‘i’m so sorry!’ zei ik fluisterend . Met tranende ogen en een bonkend hart liep ik de zonverlichte straat op , Het was een mooie zonsopgang , die de verwoeste stad op een magische mannier verlichte . Links het vliegtuig , rechts de scheur in de grond , alles was zoals het sinds 2 weken was , niks anders , niks nieuw . Alleen ik had het enige normale gezelschap sinds deze weken achtergelaten , alleen in een koude kelder . Ik voelde me schuldig , een kindje van 6 , alleen . Mijn vingers waren aan het bibberen , mijn tenen waren ijskoud , mijn haar Hong vettig over mijn gezicht . mijn voeten leidde me naar de andere , nieuwe auto die ik van plan was te checken , geen batterij , tuurlijk ! Mijn ogen gingen de banken langs , groen gestikte zetels met allemaal etensresten op . Gulzig grepen mijn handen het stukje chocolade dat op de achterbank lag en rolde het alsof het goud was in een papiertje en stopte het in een klein bijzakje in mijn rugzak. ‘please ?’ Een zware stem achter me liet me schrikken , door de schrik stootte ik mijn hoofd tegen het dak . Mijn hand greep het gevest van het kleine ijzere geweertje dat ik in mijn broekriem had zitten . Trillend draaide ik me om , Er zat een bruin harige jongen op de grond geknield , mager van het niet eten . Hij stonk naar zweet , drank en zijn eigen uitwerpselen . Ik hield het geweer naar zijn hoofd gericht . Trillend , afwachtend of hij iets ging doen , Zijn handen kwamen naar voren , alsof hij iets wou grijpen , iets onzichtbaar. ‘please …don’t ?’ Zijn ogen gingen traag dicht en hij viel met een smak op de grond . Het geluid galmde door de lege straten . Paniek nam de overhand , wat moest ik nu doen , was hij dood , moest ik hem achterlaten . Ik zette voorzichtig een stapje naar voren , geen reactie , nog een stapje . Geknield strekte ik mijn arm uit richting zijn nek , hij ademde oppervlakkig , er zate grote haperingen tussen . Ik draaide hem om zodat hij op zijn rug terecht kwam , hij was best knap als hij zich zou wassen . Mijn vingers wikkelde zich rond de trekker , en mijn benen zette zich een paar stappen achteruit , ik deed mijn ogen dicht , bang voor de knal die uit het pistool zou komen , de terugschok die ik de rest van de dag nog zou voelen. ‘ no , adriane !’ Ik hoorde het bekende kleine meisjes stem achter me , Mijn armen zakten nutteloos , futloos langs mijn lichaam , het geweer viel op de grond , mijn ogen werden groot van paniek , zweetdruppels die vloeiden over mijn gezicht . Zonder dat ik het door had viel ik op mijn knieën op de grond . Geschuifel achter me , zand dat in men ogen kwam . Blonde haren en blauwe ogen verschenen voor mijn gezicht . ‘no!’ ‘i’m sorry , so sorry!’ Fluisterde ik in haar oor , Haar mollige armpjes werden om mijn nek gelegd en een bollig kind gezichtje in mijn schouder gedrukt . Mijn handen gaven haar een klopje op haar rug , greep haar steviger vast en begon te snikken . Het was ongelofelijk hoe een klein kindje me zo warm kon maken , ik dacht dat ik nooit meer zo gellukig kunnen zijn , zo gellukig dat ze me terug had gevonden en me had tegengehouden om deze jongen dood te schieten . Ik werd getroost door een 6-jarig kind , dat ik alleen had achtergelaten in een koude kelder met een beetje water en een beetje drinken . Ze liet me los en liep naar de jongen toe . ‘niall ?’ Kende Lux deze jongen ? Was het zo , dat het familie was .? Opgelucht dat het iemand was die Lux kende liep ik naar de jongen toe . ‘we need to get him out of here , before it gets dark !’ Na veel gesleurd en getrek kreeg ik de jongen terug langs de bekende frisse kelder boven in het stadium . Hij lag op het deken waar ik Lux in had achtergelaten , in een grote ruimte , waar de schemerlicht de vloer verlichte en het knappe gezicht van Niall . Het was stil heel stil , ik zat een paar meter van Niall verwijderd met Lux op mijn schoot , geen idee wat ik nu moest doen , geen idee wat er nu ging gebeuren .