Winter wonderland ~ Zayn Malik

Ik haat de maand januari. Het is koud, glad en zwijg me over de sneeuw. Ik zit in kleermakerszit op mijn vensterbank, met een kop warme chocolademelk in mijn handen. Een deken is over mijn schouders geslagen. Met een hand liet ik mijn kop los en scroll wat door mijn dashboard. Hier en daar reblog ik iets en een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik een foto van Zayn zie langskomen. Ja, Zayn als in Zayn Malik van One Direction. Snel reblog ik hem en sluit mijn laptop af. Er was toch niets interessants meer te doen. Af en toe neem ik een slokje terwijl ik kijk naar buiten naar de sneeuwvlokjes die naar beneden vallen uit het oneindige. Gedachteloos maak ik een tekeningetje op de vensterruit met mijn vinger en stom glimlachend kijk ik er naar.
Ik kan hier zo niet eeuwig blijven zitten. Ik sla mijn deken van me af en zet mijn lege kop op mijn bureau. Snel trek ik mijn jas aan en glip voorzichtig door de voordeur. Meteen waait een koude windvlaag langs mijn gezicht en onmiddellijk verberg ik mijn gezicht in mijn sjaal. Mijn muts trek ik verder over mijn hoofd en ik begin te stappen. De verse sneeuw kraakt onder mijn bruine Uggs. Ik heb geen idee waar ik heen ga, maar dat zien we straks wel. Ik neem de eerste bus en laat mijn abonnement aan de chauffeur zien, die iets bromt en de deuren sluit. Als ik door de bus kijk, rol ik met mijn ogen. Het zijn allemaal oude mensen of junkies. Typisch dat er nooit leuke mensen op mijn bus zitten. Met een zucht laat ik me op een vrije stoel vallen en de warmte die in de bus hangt, verwarmt mij meteen.

De bus stopt aan het station en ik stap uit. Waar moet ik nu heen? Hier blijven staan is geen optie dus ik dwing mijn benen om in beweging te komen en ik wandel richting het grote plein dat in het midden van de binnenstad ligt. Daar aangekomen, speelt er een grijns om mijn lippen als ik de schaatspiste zie. Ik kan dan misschien langs geen kanten schaatsen, maar het is altijd hilarisch om mensen te zien vallen. Mijn ellebogen steunen op het houten hek rond de piste en geamuseerd kijk ik naar lompe mensen die keer op keer vallen op het gladde ijs. Normaal zou ik daar nu staan met mijn vriendinnen, maar ze zijn allemaal op vakantie, ofwel ski-vakantie ofwel ergens in het zonnige zuiden. Natuurlijk moet ik weer in ons kikkerlandje blijven en moet ik mijn dagen zielig en alleen weten op te vullen.
'Heb jij geen zin om te schaatsen?' vraagt een onbekende stem achter mij, maar ik neem de moeite niet om me om te draaien. 'Nee, ik ben niet zo handig in dat soort dingen en helemaal alleen is maar een beetje zielig, niet?' antwoord ik droogjes en de persoon grinnikte. Twee handen komen aan weerszijden van mij en de warme adem van de jongen blaast in mijn nek. 'Waarom gaan wij dan niet met z'n tweetjes?' vraagt hij. 'Wees gerust, ik ben geen pervers mannetje dat allemaal vieze dingen met jou van plan is', voegt hij er grinnikend aan toe. 'Waarom zou ik met jou meegaan?' vraag ik terug. Als ik zomaar met een vreemde meeging, had hij een verdomd goede reden nodig. 'Achteraf trakteer ik je op een warm drankje en iets lekkers', zegt hij en een glimlach siert mijn gezicht, wat hij niet kan zien omdat ik nog steeds met mijn rug naar hem toe sta. Als een jongen me met iets wist te overhalen, was het wel met traktaties. 'Oke, maar ik hou je aan die traktatie!' zeg ik waarna ik me omdraai en m'n ogen even groot worden. Mijn adem stokt in mijn keel en ik moet even slikken. 'Zayn?' breng ik stamelend uit en grijnzend kijkt hij me aan. 'Dus je kent me toch', lachte hij. Ongelovig schud ik mijn hoofd, dit kan niet echt gebeuren. 'Dus jij weet mijn naam, maar ik weet de jouwe niet?' Ongemakkelijk schuifel ik wat heen en weer. 'Astrid', antwoord ik en hij slaat zijn arm om mijn middel en lijdt me zo naar de kassa waar we onze inkom en schaatsen betalen. Wat onhandig doe ik de schaatsen aan en instabiel stap ik richting het ijs. 'Als ik sterf, is het jouw schuld', waarschuw ik hem nog voor ik voorzichtig mijn eerste stapje op het ijs zet. Ik voel me net een klein kindje dat voor het eerst leert lopen. Nog wat onwennig zet ik een tweede stap, maar meteen schuif ik weg en nog net op tijd weet ik me aan de rand recht te houden. 'Hulp nodig?' grinnikt Zayn, maar ik schud mijn hoofd. 'Hoeft niet, ik red me wel', brom ik, zo koppig als ik ben. Ik probeer weer verder te gaan, maar weer ga ik onderuit en nu kan ik niet meteen aan de rand. Net voordat ik het ijs ga raken, word ik overeind gehouden door twee sterke armen. 'Dankje', mompel ik en Zayn komt voor me staan. 'Hou m'n handen vast en zet zo stapje voor stapje', beveelt hij me met een scheve glimlach en aarzelend neem ik zijn handen. Twijfelend ga ik wat vooruit en het gaat eigenlijk verbazend goed. Al iets zelfzekerder ga ik sneller en even later zweef ik samen met Zayn de ijspiste over. 'Waarom ben je eigenlijk naar dit stadje gekomen? Er is hier niets te doen en er leven enkel bejaarden en junkies', vraag ik hem en hij haalt zijn schouders op. 'Bejaarden herkennen me niet en junkies zijn meestal te high om me te herkennen dus het is hier ideaal als ik eens rustig wil rondlopen zonder bekeken te worden', knipoogt hij. We schaatsen nog wat verder en even verlies ik mijn concentratie waardoor ik uitschuif en naar voor val. Zayn, die nog steeds mijn handen vast had en zo achteruit schaatst, heeft dit niet zijn aankomen. Ik val op hem en beland met hem onder mij op het ijs. Een zachte 'umph' verlaat zijn mond als ik op hem neerkom en lachend blijven we liggen. Als we uitgelachen zijn kijk ik in zijn goud-bruine ogen en worden we beide stil. Zijn hand gaat zachtjes naar mijn wang en streelt er voorzichtig met zijn duim over. Het begint zachtjes te sneeuwen en de sneeuwvlokjes blijven in zijn zwarte kuif hangen. Zijn neus is rood van de kou en ik voel zijn borst hevig op en neer gaan. Het volgende moment drukt hij zijn lippen teder op de mijne en ik vind het meteen niet meer jammer dat ik alleen ben in deze dode stad. Want ik ben niet alleen. Ik heb Zayn nu.