Hoofdstuk 4 - Elisabeth Bennett

Mijn hoofd bonkte, mijn hals deed verschrikkelijk veel pijn.. ik kon mezelf niet eens meer bewegen. Ik wist niet helemaal wat er gebeurd was. Ik wist niet waar ik was, hoe laat het was... Ik hoorde nu en dan een auto, langs een autobaan dus..maar toch was er niemand die me zag liggen...
Ik voelde zachte tikjes tegen mijn wang, een zachte ademhaling in mijn gezicht.
'Hoe heet je, meisje?' Hoorde ik iemand vragen, duidelijk een man. Ik wist niet wat te doen. Ik kon me amper spreuken herinneren, ik kon me niet verdedigen. Ik deed een poging om weg te komen. Ze was niet zo succesvol, ik kroop maar een paar millimeter achteruit.
'Rustig aan, ik weet wat je probleem is, ik zou je gewoon graag helpen.' De stem was zacht, vriendelijk, niet meteen de toon die ik zou verbinden met extra pijn of nog veel ergere dingen. Als hij me kon helpen, graag. Ik vroeg me gewoon af wat hij bedoelde met "ik weet wat je probleem is."
Ik probeerde mijn ogen toe te doen, zoals ik dacht wat het een man die naast me geknield zat, maar .. ik keek in zijn ogen en deed mijn best om mijn schrik zoveel mogelijk te verbergen. Zijn ogen leken lichtblauw op te lichten in het donker. Ik dacht eerst dat het lampjes waren, maar het waren echt zijn ogen. Ik sloot mijn ogen snel.
'Elisabeth.. Elisabeth Bennett.' fluisterde ik. Het bleef even stil, daarna zuchtte hij kort.
Voor ik ook maar iets kon doen, voelde ik dat hij me ophief. Ik wou een kreetje slaken van de schrik, maar daartoe leek ik niet meer instaat. Ik wou hem vragen waarom hij zuchtte, wat hij van plan was, maar het enige dat ik kon doen was proberen rustig te blijven terwijl grote zwarte vlekken mijn zicht vertroebelden en ik buiten westen ging.

Toen ik weer lichtjes bijkwam, voelde ik iets op mijn schouder. Ik had een warm gevoel in mijn keel alsof iemand er juist iets van drank had ingegoten. Ik knipperde met mijn ogen. Ik draaide me zodat ik mijn schouder kon bekijken, er lagen kruiden op. Ik lag in de woonkamer, vlak bij het raam. Ik hoorde de lichte ademhaling van mijn moeder, dat hoorde ik anders niet.
'Je weet dat je haar niet lang meer in huis kan houden.' hoorde ik een mannenstem zeggen. Het was dezelfde mannenstem die me naar mijn naam gevraagd had.
'Ik doe wat ik kan voor mijn meisje.' ja, dat was mijn moeder, duidelijk. De man zuchtte.
'Ik ken je regels, je kan haar niet houden. je weet wat er moet gebeuren.' zei hij zacht. Ik kon mijn moeder zien, ze keek kwaad op.
'Nooit! Nooit doe ik haar iets aan, en wee diegene die het probeert!' riep ze beschermend uit. Ik keek haar verbaast aan.
'Ik.. wat.. ik snap de situatie niet helemaal.' kraakte ik. Mijn moeder keek me aan, ik zag een traan in haar oog. Mijn moeder huilde niet. Ik had het haar nooit eerder zien doen, op 1 keer na of zo..
'Er is een kleine complicatie opgetreden in het plan dat jij je moeder opvolgt als Clandingetje.' zei hij zachtjes. Ik keek hem verbaast aan. Wist hij dat wij heksen waren? Ik keek naar mijn moeder.