- 001

Wanneer de wereld vergaan is , de verdorde straten donker zijn , er gecrashte auto’s op de straat liggen , er niemand is om te zeggen dat alles wel goed komt . Wat doe je dan ? Wegvluchten en wachten tot de dood ook jou kwam halen of vechten ? De overweldigende scheur in de grond die het land in twee deelt , Het vliegtuig dat in het appartementenblok was geland . De bekende geluiden zoals vogels die vrolijk floten en auto’s die voorbij reden waren er niet meer . Mijn ogen gingen de straten langs , Ze waren allemaal donker , verlaten , koud , er was geen enkel straatlicht meer aan en de avond viel . Een koude wind waaide door mijn losse bruine haren , er verscheen kippenvel op mijn vingers die er vies en onverzorgd uitzagen , zand onder mijn nagels , die anders zo mooi gelakt en gevijld waren . Ik liep al 2 weken alleen rond in deze wereld , deze verlaten kapotte wereld . Nog niemand tegen gekomen om me te vergezellen , Een paar gekke mensen die van de honger achter me aan kwamen om me op te eten , Die ik vervolgens met een trillende hand had neergeschoten , van hun lijden had verlost , hun de dood in had gebracht . Met een grote rugzak vol gereedschap om te overleven en een dikke jas aan liep ik verder , stoppend bij elke auto om te checken nog hij het nog deed . Maar zonder resultaat liep ik verder. Een lange diepe zucht kwam er uit mijn mond , Het werd al donker , de dagen waren kort , korte dagen lange nachten . Mijn voeten liepen al in de richting van mijn schuilplaats , terwijl mijn hersens nog steeds diep in gedachten waren verzonken . Het was moeilijk om te beslissen , soms moest je een plek verlaten als je geen eten of drinken meer had of dat je al de auto’s al had gecontroleerd aan de andere kant was het moeilijk om weg te gaan als je ergens een goede schuilplaats had gevonden , waar jij je toch een beetje veilig voelde . Mijn trillende koude handen deden het luik open van een grote kelder waar ik me schuil hield tegen gestoorde , uitgehongerde mensen of voor mensen die van me gingen bestelen . Het was een kelder van een basketbalstadium , waar vroeger wedstrijden waren gehouden . Beneden in de kelder was het fris maar aangenamer omdat de wind niet heel de tijd in je gezicht was aan het schuren . Ik haalde mijn deken uit mijn groene rugzak en legde die op de grond , mijn vingers probeerde een kaars aan te steken die ergens naast het deken op de grond stond , door de donkere inval kon ik de kaars niet vinden en begon met mijn handen over de grond te voelen . Door een geluid achter me schrok ik op , Ik was volop op mijn hoeden Er viel iets op de grond . Mijn hart begon in mijn keel te kloppen , ik probeerde mijn adem in te houden , geen geluid te maken , wie of wat was dat ? In mijn hoofd raasde allemaal gedachten hoe ik hier op deze plek misschien verscheurd zou worden , misschien dood werd geschoten . De paniek nam de overhand , zweetdruppels liepen over mij neus naar mijn mond , de zoute smaak vulde mijn mond , zo hongerig nam ik de smaak op en genoot van hoe heerlijk zout het was . Ik zat geknield op de grond , een zwakke prooi voor degene die achter me stond . Er werd wat geschuifeld achter me , De kleine zandlaag die op de grond lag in de kelder verplaatsten door de beweging . ‘hello?’ werd er zachtjes gefluisterd . Het was een meisjesstem vervormt door het tekort aan water en het effect van de hete lucht waar bijna geen zuurstof inzat . opgelucht dat het geen enge volwassen man was kneep ik mijn ogen dicht , bang voor wat ik zou zien als ik me zou omdraaien , misshien wel een toegetakeld kindje vol bloed . ‘hello ?’ zei het meisje nog een keer , ze was bang , je kon het horen aan haar stem en aan de spanning die in de lucht hing . ‘ don’t be scared !’ antwoorden ik met een trillende stem die waarschijnlijk niet zo overtuigend was want het kindje zette een paar stappen naar achter . Ik stond traag op , met de kaars die ik uiteindelijk had gevonden in mijn hand . ‘don’t go , i’m not gonna hurt you! I promise !’ Het meisje kwam nieuwsgierig een paar stappen dichter . Een vage donkere schaduw kon ik onderscheiden . Het was een klein meisje , zoals ik al had verwacht door de stem . Uit de koude ijzeren aansteker in mijn hand kwam een klein vlammetje dat licht op het voorhoofd van het meisje wierp . Er verscheen een bang bol gezichtje , haar ogen stonden groot waar een paar vettige blonde lokken over vielen . ‘it’s okay , don’t be scared !’ Ik bleef dat maar herhalen , terwijl ik zelf heel bang was . Hoe kon dit kleine meisje 2 weken hebben kunnen overleven in deze wrede wereld , zonder water en eten , moeder en vader , iemand om haar heen . Ik haalde mijn waterfles boven . ‘water?’ Het water klotste een beetje in de fles , de ogen van het meisje klaarde op. ‘you can have it !’ Ze zette aarzelend een stapje naar voren . ‘don’t be scared !’ De fles werd met een snelheid uit mijn handen gegrisd , zo snel dat ik het bijna niet had gezien . Het meisje verdeen , achter een bruine kast in een stoffig hoekje . Ik hoorde de gulzige slokken die er werden genomen , haar gekuch van dat ze iets te snel had gedronken en zich had verslikt . Met voorzichtige pasjes liep ik naar haar toe . Ze keek me verbaast maar toch dankbaar aan . ‘thank you !’ Ze kwam naar me toe , kleine , voorzichtige pasjes . Ik schatte haar een jaar of 6 misschien zelfs nog niet. ‘what’s your name ?’ Ze kwam nog wat dichterbij en deed haar armpje naar voren om me de blauwe fles terug aan te geven , die hellemaal leeg was . ‘ my name ?’ ‘ yes honey …your name ?’ ‘ ….lux ?’