Inzending Opdracht 1 Memoria

'Waar gaan we heen?'
Lachend kijk ik Aayden aan, die mij met twinkelende ogen aankijkt. Hij trekt me in zijn armen en vanzelf sla ik mijn armen om zijn middel heen. Ik kijk hem diep in de ogen aan, Zijn mooie groene ogen met kleine gouden stippeltjes die glinsteren in het daglicht.
'Is Sophie weer eens ongeduldig?'Ondeugend knik ik terwijl de wind vrolijk met mijn haar speelt. Aayden pakt een blonde lok vast en kijkt er bewonderend naar. Lachend laat ik hem begaan, hij vindt mij gewoon erg special. Ik kroel nog eens lekker door zijn korte haren en dan wurm ik mijzelf uit Aayden zijn armen. Aayden had me vanmiddag opgehaald voor een verrassing en ik kan echt niet wachten tot ik weet wat het is. Langzaam lopen we door de weides en samen kijken we naar de horizon, waar de zon over een paar uur zou ondergaan. Plotseling doet Aayden zijn handen voor mijn gezicht en geschrokken geef ik een gil. Ik voel zijn adem in mijn nek en gelijk krijg ik kippenvel, wat die jongen allemaal met mij kan doen.
'Volg mij, we zijn er bijna.'
Ik glimlach, ik kan haast niet wachten totdat we bij zijn verrassing zijn, ik ben echt benieuwd. Strompelent loop ik naast Aayden, onze handen verstrengeld. Dit keer is er niks romantisch aan, ik moet zijn hand wel vast houden, anders val ik. Ik ben echt een kluns, dat is uit een paar ongelukken gebleken. Ik heb net mijn pols uit het gips, bij het skaten was ik tegen een paal aangebots en toen viel ik op de grond. Pats, boem, pols gebroken. Aayden durft nooit gevaarlijke dingen met me te doen aangezien ik mijzelf gewoon altijd in de problemen weet te raken. Ooit op school gingen we in de Belgische Ardennenklimmen, je kan het al raden. Ik weet niet hoe het me is gelukt maar halverwege bleef mijn touw achter een rots hangen, waarna ik hopeloos rondjes draaide in de lucht. Nu gaan we hopelijk niet klimmen of zoiets doen, ik ben al moe van het lopen. Ik voel Aayden zijn adem weer in mijn gezicht en hij fluisterd heel lief in mijn oor:
'Je mag kijken.'
Hij haalt zijn handen voor mijn ogen vandaan en gelijk kijk ik rond, wat ik daar zie is ongeloofelijk. Aayden wist dat dit mijn grootste droom is, vliegen in een luchtballon. Terwijl mensen lucht in de luchtballon brengen vlieg ik Aayden in de armen. Ik sla mijn armen om zijn nek, hij is echt te lief voor woorden. Mijn lippen blijven bij zijn mond hangen, waarna hijzelf zijn lippen op de mijne drukt. Ik verbreek de kus en kijk hem met glinsterende ogen aan, ik heb echt het aller liefste vriendje. Met hem wil ik groot worden, met hem wil ik later een gezin stichten. Dat laatste is trouwens al op gang, er komt een mini Sophie of een mini Aayden aan. Eerst wist ik neit of ik het wilde houden, maar naar het aanzicht dat ik een klein schattig kindje in mijn armen kon houden besefde ik dat ik het kindje maar al te graag wil houden. Het enige probleem is dat ik het Aayden nog moet vertellen, ik weet alleen niet hoe. Ik denk dat ik het het best straks kan zitten, hoog in de lucht. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht en ik trek Aayden mee naar de luchtballon, die nu overeind staat. De meneer geeft ons een paar constructies, we mogen niet met open vuur bij de ballon komen. Braaf knikken we en al snel geeft hij ons een teken dat we in de ballon mogen klimmen. Ik kijk naar de mand, hoe moet ik daar inkomen? Blijkbaar weet Aayden het antwoord want hij pakt me bij mijn benen en armen vast en tilt me zo de ballon in. Ik bloos, ik kan er ook zelf in klimmen. Oké, beter van niet. Ik kijk nog snel om mij heen en na een tijdje is het vuur klaar, we kunnen elk moment vertrekken. Er gaat een schok door de ballon heen en toen verdween de grond onder onze voeten. Verrukt kijk ik naar beneden, wat steeds kleiner en kleiner wordt. Genietend bekijk ik het uitzicht, het is prachtig. De rivier die ongeveer een kilometer verder op ligt, de koeien in de weiden. Ook zie ik om mij heen allemaal vogels, het wordt al bijna herfst. Ik lach verrukt, het is gewoon nog mooier dan ik heb verwacht. Na een kwartier zitten we hoog genoeg en de besturder wendt zich van ons af, hij gunt ons even een tijdjer samen. Aayden slaat zijn armen om mij heen en ik draai me naar hem om. Ik kijk hem diep in de ogen aan, zal ik het nu vertellen? Ik zucht nog een keer diep en begin dan zachtjes te praten.
'Aayden, herrinder je vorige maand nog?'
Ik zie hoe Aayden even nadenkt en knikt sdan, tuurlijk herrinderd hij onze aanrakingen en onze liefde nog. Hij kust me op zijn voorhoofd en zegd dan:
'Ja, wat is daar mee?'
Ik zucht diep, nu moet het gebeuren.
'Aayden, ik ben ...'
'Zwanger.' Aayden vult mijn zin makkelijk aan en verbaasd kijk ik hem aan, hoe kan hij dat nu weten? Alsof hij mijn gedachten kan lezen fluisterd hij:
'Mevrouwtje hier was niet zo netjes met opruimen van haar spullen.'
Ik bloos, ik had de test op de badkamervloer laten liggen. Ik bijt op mijn lip en kijk hem aan, wat vindt hij hier van? Net als ik mijn mond wil open doen om hem het te vragen drukt hij zijn lippen op de mijne en gelijk vergeet ik wat ik wilde vragen. Onze kus veranderdt in een zoen en als hij zijn tong tegen mijn lippen plaats twijfel ik geen moment. Onze tongen bestrijden de liefde smane en na een dikke vijf minuten verbreek ik alweer de kus. Aayden kijkt em aan en fluistert dan heel lief in mijn oor:
'Ik wil dol graag een familie stichten met jouw, we komen er samen wel uit.' Daarna drukt hij zijn lippen weer op de mijne, dit moment is van ons. Het kan me op dit moment niet schelen wat er allemaal besproken meot worden, daar komen we later wel uit. Samen.