Let the walls break down (atl) 9

"Wat scheelt er toch met jou, meisje? Je bent sinds Ivy weg is weer zo teruggetrokken en zelfs Jack komt niet meer in jouw buurt. Hebben jullie ruzie gehad?" vraagt Kevin Jonas. "Laat me met rust" zeg ik zonder antwoord op zijn vragen te geven. "Ik wil je helpen. Waarom neem je van niemand hulp aan?" Hij komt naar me toegelopen en hurkt voor me neer. "Omdat ik niemand zijn hulp nodig heb. Ik doe alles alleen, ook mijn problemen verwerken. Dag Kevin" Ik draai mijn gezicht weg van hem. "Jullie zijn er beiden het hart van in dat Ivy weg is, dat wil niet zeggen dat jullie elkaar niet meer moeten steunen en elkaar erdoor helpen. Jullie hielden elkaar rechtop waarom kan dat nu niet meer?" gaat hij door. "Als ik het antwoord op die vraag wist dan zou ik hier niet zitten. Hij hield me recht en nu is hij weg. Jack heeft zo goed voor Ivy gezorgd en ik raakte gewend aan zijn gezelschap. Hij heeft een speciaal plaatsje, daar kunnen niet veel mensen over meespreken. Ik zou willen dat hij nog steeds elke dag langskomt en probeert me te helpen ook al aanvaard ik het niet altijd." Waarom ik ineens begin te vertellen aan Kevin is voor mezelf een raadsel. Ik denk dat het gewoon is dat het oplucht om het eens te kunnen vertellen. "Kan je dat nog eens herhalen?" Ik kijk hem ongelovig aan, dan vertel ik hem eens iets, dan luistert hij niet. Gefrustreerd kijk ik hem aan. "Voor 1 keer dat ik dan eens iets vertel, luister je zelfs niet!?" Geschrokken kijkt hij me aan. "Ik heb wel geluisterd, je zei dat Jack goed voor Ivy zorgde, de rest heb ik niet verstaan." Ik heb het gevoel dat hij maar wat liegt maar ik besluit het nog maar eens te herhalen. "Jack heeft een speciaal plaatsje gekregen, er zijn niet veel mensen die daarover kunnen spreken. Ik raakte gewend aan zijn gezelschap. Ik zou er alles voor doen om hem opnieuw zoveel bij mij te hebben. Ik mis hem... heel veel." Hulpeloos kijk ik hem aan. "Ik mis je ook." zegt er iemand zacht achter mij. Mijn gezicht blijft gericht op Kevin terwijl er zich tranen in mijn ogen beginnen te vormen. "Zet je recht, draai je om en knuffel hem. Je kan niet ontkennen dat dat is wat je graag zou doen." fluistert Kevin. Ik schud mijn hoofd. "Deze keer ben ik het die de kamer uitloopt." Ik zet me recht en wil de kamer uitlopen. "Waarom loop je weg als je het weer goed wil hebben tussen jullie?" vraagt Kevin. "Omdat hij dan ook..." begin ik maar word onderbroken door Jack. "Laat haar gaan, ze heeft gelijk. Ik heb het zo vaak bij haar gedaan, het wordt tijd dat ik ook weet hoe het voelt als iemand die je mist gewoon de kamer uitloopt zonder je een blik te gunnen."

"Ik ga, als je het mij vraagt zouden jullie beter eerst eens praten en dan elk jullie eigen weg gaan. Het is morgen oudejaar. Probeer het goed te maken tegen dan zodat jullie tenminste ten volle kunnen genieten van het feest." geeft Kevin ons raad en verlaat de kamer dan. "Het spijt me" zegt hij zachtjes. "Wat zei je?" Ik heb hem verstaan, ik wil het gewoon nog eens horen en luider deze keer. "Het spijt me" zegt hij nog steeds op hetzelfde volume. "Wat zei je?" herhaal ik nog eens. "Dat het me spijt." herhaalt hij weer, een beetje luider deze keer. "Sorry, wat zei je?" Ik wil hem hier niet te gemakkelijk vanaf laten komen. "Dat het me spijt! Ben je nu blij? Wil je dat ik het voor heel het weeshuis roep!? Is dat wat je wil? Voor mij geen probleem hoor. Ik mis je, het spijt me, ik was dom om weg te lopen. Ik was gewoon bang, bang dat je me niet meer in je kamer zou laten, bang dat je me niet meer zou willen spreken, bang dat je niet wou geknuffeld of getroost of wat dan ook worden door mij. Ik dacht dat je net als voor de komst van Ivy weer zou teruggetrokken zijn en met niemand wou praten. Dat Ivy ineens het weeshuis verliet en de angst dat jij me niet meer wou spreken of zien had nu eenmaal het effect dat ik wegliep van jou. Ik wou je niet horen zeggen dat je me niet meer wou zien of spreken."