H45

Hijgend loop ik over een klein paadje uitgesleten door herten en ander wild. Ik loop nu al zo'n zeker 2 uur ofzo?
Geen idee, ik weet in iedergeval dat ik moe begin te worden.
Mijn plan.
Mijn geweldige plan.
Ik moet toegeven het is geen goed plan, eigenlijk te gevaarlijk. Hoe kan ik dit nou in mijn eentje?
Maar als ik iemand anders had mee gevraagd had die me vast gebonden en gezegd dat het plan niet door gaat.
Terwijl het de enigste mogenlijkheid is.
Ik was toch al van plan dood te gaan.
Wat maakt het ook uit?
Kijk, Cecile is onze eenigste mogenlijkheid op zegevieren, dan moeten we haar eerst bevrijden. Waar ze ook is.
Dat is dan stap één.
Stap twéé is natuurlijk er voor zorgen dat mijn vader wordt verslagen. Maar hoe zorg ik daar voor?
Natuurlijk moet ik Cecile daar voor gebruiken, en wat zei die voorspelling daar nou over?

In handen van de donder.
Zal dit kind vinden.
Het wonder.
Dat het kwaad zal binden.

Ík denk dat ze mijn vaders magie tegen hem moet gebruiken. En daardoor mijn vader zal vermoorden en wij zullie winnen. Al kan je schimmen alleen verslaan als je ze recht door het hart steekt met een of ander wapen.
Dus dat is stap 2. Mijn vader vinden en zijn grootste bron van magie tegen hem gebruiken.
En stap 3 is hem verslaan.
Dat klinkt allemaal niet eens zo gevaarlijk. Maar als je over de losse eindjes gaat na denken... Wat er allemaal mis kan gaan.
Een paar voorbeelden: Hoe kom ik bij Cecile? Hoe zorg ik er voor dat mijn vader me niet ziet? Wat doe ik als ik Cecile los heb? Hoe keer ik mijn vaders magie tegen hem?
Tja... meteen is het plan een heel stuk minder goed.
En zo'n goed plan heb ik het eigenlijk nooit gevonden.
Maar als Aryen een plan zou verzinnen zou het nog eeuwen duren voordat het uigevoerd zou kunnen worden, en dan zouden Cecile en Sisja waarschijnlijk al dood zijn, gestorven. Vermoord.
Dus we doen het op mijn manier.

Ik snap niet goed hoe het komt, maar ik voel dat rare gevoel in mijn buik nogsteeds. Het gevoel wat ik ook krijg als ik aan Metsa denk.
Het sport me tot lopen aan. Lopen naar het Noorden, waar denk ik ook mijn vader zit.
Maar wat zou Metsa daar doen?
Wat maakt het ook uit, het leid me tenminste naar de goede weg. Het is niet ver meer. Ik voel het.
Dan kan ik wel even een rust pauze nemen, even niets doen en een broodje eten.
'Ja, hup Lilith even wat energie op doen! Dat is prima,' fluister ik aanmoedigend tegen mezelf. Ik ga zitten en pak een broodje met sla en kaas. Ik neem een paar grote happen en een paar grote slokken water. Even blijf ik nog zitten en dan sta ik weer op.
Verder. Verder. Verder.
Ik moet verder, anders durf ik straks niet meer.
Ik loop verder, mijn gevoel achterna.