Hoofdstuk 12

Ik had niet verwacht dat vroeg zo vroeg was. De Maan was nog niet eens achter de boomtoppen verdwenen toen Liam bij mij binnenkwam. En ik was niet blij met hem. Ik pakte mijn spullen in een tas die hij me had gegeven met de opdracht om zo min mogelijk mee te nemen. Ik deed mijn jurk aan en mijn leren hesje in de tas met de foto van mijn "ouders". Mijn boog hing ik om mijn nek samen met de pijlen. Ik was verbaasd dat toen ik buiten stapte iedereen al klaar was. Hoe deden ze dat zo snel?
'Oh nee.. die pijlen kun je niet om doen. En je boog ook niet.'
'Waarom niet?'
'Hallo.. we zijn een groep die reist. Hier heb je dan geen wapens bij je hoor.. en vrouwen al helemaal niet!'
Ik keek Liam boos aan. 'Ik weet niet hoor, maar in mijn wereld droeg je ook geen wapens op straat en in mijn wereld waren vrouwen gelijk aan mannen. Dus in mijn wereld zou het zo zijn dat als een man een wapen op straat droeg, een vrouw dat ook zou mogen. Dus dat slaat helemaal nergens op!'
'Toch doe je hier je boog af. Je houd je dolk maar ergens bij je..'
Ik deed ruw mijn boog over mijn hoofd en gespte mijn pijlenkoker los. 'En hoe gaan we die dan mee nemen?'
'Die draag ik wel.' Ron stond achter mij en pakte mijn spullen op. 'Ik zorg wel dat ik bij je in de buurt blijf. Dan kun je altijd nog bij je wapens. We moeten toch nog aan het werk met Helena, dus dan moet ik toch in de buurt zijn.' Ik knikte dankbaar. Ik vond het nog steeds niet fijn om ongewapend dat hele stuk te reizen maar goed. Jezus, dit had ik een paar maanden geleden nooit gedacht. Ik wou niet ongewapend op weg. En ik was altijd nog wel zo tegen wapens geweest.
'Kom, we gaan Helena halen. Dan kunnen we vertrekken.' Ron liep richting She Wolf die met Trol Harreld aan het praten was.
'She Wolf, we zijn klaar om de draak te halen.'
Ze knikte 'Ga dan maar. Wij vertrekken zo. Jullie vinden ons wel he?'
Ik zag dat Ron moest glimlachen 'Ja hoor.' Hij liep het kamp uit en ik ging achter hem aan. We liepen in een stevig tempo door het bos.
'Vind de rest het niet vervelend om met draak te reizen?' vroeg ik na een lange stilte.
'Misschien wel. De meeste zijn bang voor draken. Maar ze moeten wel. Het is hun enige kans en het is een opdracht van She Wolf. Mensen zullen Helena alleen mijden maar daar is verder geen probleem. Dat is fijner dan dat ze de hele tijd om haar heen hangen.' Ik knikte en we liepen weer zwijgend door. Ik zag de geesten van de eerste nacht nergens meer. Het verbaasde me eigenlijk wel. Ik had ze nooit meer gezien na die avond. We waren aangekomen bij de open plek en ik liep voorzichtig naar voren. Helena was nergens te zien. Ik draaide me vragend om naar Ron. Hij wees naar de grot. Ik was daar nog nooit binnen geweest en ik rilde bij het idee. Ik slikte en stapte verder naar voren. Ik liep langzaam het donker van de grot in. Het rook er naar schimmel en uitwerpselen. Ik hoorde iets snuiven achterin en ik zag twee lichtgevende ogen. Ik hield mijn hand tegen de wand toen ik naar haar toe liep. Helena kwam me gelukkig al tegemoet. Ik aaide haar kop.
'Kom meisje. We gaan.' Ze leek vragend te kijken. Ik nam het touw weer en knoopte het rond haar kop. Samen liepen we naar buiten. Ron stond tegen een boom aan geleund.
'We zijn klaar om te gaan.' Hij keek op en liep naar ons toe. Helena snuifte even toen ze hem zag, maar leek hem te herkennen. Hij aaide haar vorzichtig op haar neus terwijl ik naar achteren liep. Ik klom op haar rug en nam de touwen in mijn handen. Ron sprong achter mij op haar rug en ik liet ons opstijgen. Ik keek nog een keer achterom naar het bos. Het was een grote donkere velk onder me.
'Wat nu?' vroeg ik.
'We vliegen richting het kamp. Vanaf daar gaan we naar het Oosten. We komen ze vanzelf tegen als het goed is. Vanuit de lucht zouden we ze moeten kunnen vinden.'
we vlogen door in het donker. In de verte kleurde de lucht langzaam roze-oranje. Ron keek naar de grond achter me.
'Wanneer verwacht je dat we ze zien?'
'Ik verwacht het eigenlijk nog niet. Ze lopen denk ik aardig hard en ze zouden snel achter ons vertrekken. Maar je weet maar nooit. Ik hou mijn ogen open.'
We zwegen weer. Ik keek inmiddels ook zo nu en dan naar de grond, maar zag niks.
'Kijk eens voor je.' fluisterde Ron in mijn oor. Ik keek op en voor ons vond een prachtige zonsopkomst plaats.
'Wauw..'
'Zeg dat wel.'
We zaten allebei naar de zon te kijken terwijl hij de lucht alle kleuren gaf waar je maar aan kon denken.
'Daar zijn ze.' zei Ron opeens. Ik was allweer vergeten waar we naar op zoek waren. Maar nu zag ik ze ook.
'Moet ik dalen?'
'Ja doe maar. We moeten ze in elk geval laten weten dat we er zijn..'
Ik gaf Helena aan dat ze naar beneden moest en ze begon met de daling. We bleven een aantal meter boven de stoet hangen. Ze keken allemaal verschrikt omhoog.
'We wouden even melden dat we er waren.' riep Ron naar beneden. Ik voelde dat Helena onrustig werd van alle mensen zo vlak onder haar en liet haar iets omhoog gaan. Het gras wuifde onder de luchtverplaatsing. De wezens beneden leken ook blij te zijn dat we iets hoger gingen vliegen. De rest van de dag vlogen wij boven de stoet die naar het oosten liep. Ik verveelde sierlijk na een tijdje en ik kon voelen dat ook Ron wel eens op de grond wou staan halverwege de dag. Helena vloog onvermoeibaar door. Tegen de avond stopten we pas in de buurt van een riviertje. Ik liet Helena op een veldje in de buurt dalen zodat ze niet het hele kamp bang maakte.
'En wat nu?' vroeg ik.
'Hopen dat ze hier blijft. Ik haal wel wat te eten voor ons en haar.' Ik bleef bij Helena. We liepen samen naar het water en dronken. Ik trok mijn schoenen uit en deed mijn voeten in het water. Het voelde heerlijk koel. Ron kwam terug en we aten wat. Voor Helena had hij vlees megenomen. Flink wat. 'Ik hoop dat ze blijft als ze merkt dat ze hier eten krijgt.' zei hij. 's Avonds deden we een beetje training met het vliegen. Vooral veel sturen. Liam kwam kijken samen met She Wolf en nog wat nieuwschierige wezens. Liam bleef daarna. We sliepen met z'n drieen die nacht bij Helena en ik was blij om te zien dat ze er de volgende dag nog was. Zo gingen de dagen door. We liepen en soms vlogen wij, soms liepen we mee. 's Avonds sloegen we ons kamp op en deden wat aan training. Daarna sliepen we en begon de volgende dag alles op nieuw. Liam vertelde me dat de reis ongeveer 2 weken kostte. We liepen zo veel mogelijk door bossen maar die waren niet overal. De velden waren het gevaarlijkst. Daar spliststen we altijd op en liepen in meerdere kleine groepjes. Ik bleef bij Ron en Liam. Liam had moeite om op de rug van Helena te blijven zitten, maar na een tijdje kon hij het aan. Na 6 dagen was er een vage onderbreking in de horizon die eigenlijk altijd plat was.
'Daar beginnen de bergen.' zei Liam. 'We moeten er achter zijn.' Het duurde nog twee dagen om bij de bergen te komen. Maar toen we er waren, zag ik hoe ongelooflijk groot ze waren. Meters rots gingen de lucht in. Hier zouden we niet zomaar overheen zijn. We stopten vlak voor de bergen. She Wolf stuurde er een paar man op uit om een doorgang te vinden.
'We zullen nu niet meer kunne vliegen.' zei Ron. En ik had dezelfde conclusie al getrokken. Vanaf nu moest Helena meelopen met de groep. Ik kon 's avonds niet slapen, dus ik was een van de weinige die de boodschapper aan zag komen. Hij liep gelijk door naar She Wolf en ik stond op om mee te luisteren. Het was helemaal niet de bedoeling dat ik hoorde wat hij zei, maar dat maakte me even niet aan.
'De legers zijn in het bos aangekomen. De hinderlagen werken opzich goed. We hebben ze op een dwaalspoor gezet van waar ons kamp is en de geesten helpen goed mee. Elke dag verdwijnen er soldaten.' er liep een rilling langs mijn rug 'maar we weten neit hoe lang we dit kunne vol houden. Jullie moeten opschieten.'
'Ik wist niet dat de legers zo snel zouden zijn.' hoorde ik She Wolf zeggen. 'Bedankt voor je informatie. Ga slapen en begin morgen met je reis terug.' Ik drukte me tegen de rotsen toen de boodschapper uit de tent kwam. Zachtjes sloop ik terug naar Helena. Ze keek even verstoord op toen ik tegen haar aan ging liggen maar haar lichtgevende ogen sloten zich snel weer. Ik kon gewoon niet slapen die nacht.