The new kid *21*

De donderdag en de vrijdag waren saai en stressvol. Alice was al begonnen met haar koppelplan. Het gedeelte waar ik nog niet bij nodig was. Mike had niet gebeld en ik raakte daar steeds zenuwachter van. Alice leek het niet door te hebben, ze was te druk bezig met haar nieuwe koppeltje.
Ik kon er niet tegen. Het heletijd op mijn mobiel kijken of ik toch wel iets had gehoord. Het de heletijd afvragen of er daar iets gebeurd is. Het gevoel dat ik hulpeloos was omdat ik haar niet kon helpen. Waarom belde ze nou niet? Ik werd er helemaal gek van. Straks..straks was er echt iets heel ergs gebeurd en heb ik nooit de kans gehad haar nog eens te zien. Bel nou, bel nou. Zou ik haar bellen? Zou ik haar dan storen terwijl ze met iets belangrijks bezig was? Zou ze me dan ophangen of opnemen om te zeggen dat het niet ging? Zou ik dan nog een paar dagen moeten wachten tot ze terug was? Zoveel vragen die me bezig hielden.
Als ik geen huiswerk had was ik helemaal gek geworden door die vragen. Huiswerk was voor een keer een fijne afleiding waar ik mijn best op ging doen. En ik deed extra veel wiskunde want daar deed ik lang over, echt heel lang.
Op het nieuws was niets interessants de rechtszaak was heel erg uitgelopen waardoor pas morgenochtend de kroongetuige aan de beurt was. Ik had niet eens aan Mike kunnen vragen hoe het was toen Lilly moest getuigen. Was ze zenuwachtig of bang? Was ze gaan stotteren of dichtgeklapt? Zou ze het wel aankunnen? Natuurlijk, was Mike er om haar aan te moedigen maar zou ze het kunnen? Over haar ouders praten? Over dingen praten die je liever zou vergeten? Of was het juist fijn om haar hart te kunnen luchten? Zou er een heel gewicht van haar schouders af gaan? Zou ze zo praten dat het leek alsof haar ouders nog leefde? Of zou ze in huilen uitbarsten?
De vrijdag avond toen ik bezig was met wiskunde ging mijn mobiel. Eerst dacht ik dat het weer van mijn hallucinaties was die ik de laatse paar uren had gehad. Maar toen hij voor de derde keer overging drong het tot me door dat het echt was. Snel graaide ik mijn mobiel uit mijn zak en drukte op het groene knopje.
'Ja?' vroeg ik gelijk.
'Sorry, dat ik niet belde. Je was vast helemaal in de zenuwen. Echt, het spijt me echt.' Haar stem was hijgend en snel. Alsof ze heel erg had gehaast en nog steeds bezig was met haasten.
'Geeft niet maar waarom?' Door haar gehaastheid ging ik ook opeens alles heel erg snel te doen.
'Ze hadden mijn mobiel gecheckt zagen dat ik met je had gebeld. Ze hadden em afgepakt zodat ik niet nog een keer kon bellen.' Ze was al wat minder gehaast. Maar ik hoorde op de achtergrond voetstappen.
'Hoe kun je me dan nu bellen?'
'Ehm... Ik heb soort van de mobiel van Lenny gestolen.' Zij ze een beetje beschaamd maar haar stem klonk ook buiten adem. Nog steeds hoorde ik de voetstappen.
'Lenny?'
'Hij is soort van mijn babysit.' zei ze. 'Ik probeer nu ook zo snel mogelijk bij hem vandaan komen daarom ben ik een beetje buiten adem.'
'Je bent aan het vluchten?' Mijn stem klonk niet geschokt eerder geamuseert. Zij was echt goed bezig, wegrennen van de politie of FBI of wie haar ook mocht beschermen.
'Ik ben zometeen op een veilige plek dan kan ik teminste normaal praten,' Ik hoorde de glimlach in haar stem. 'maar ik wou je even laten weten dat het goed gaat met mij voordat ze me te pakken krijgen.'
'Fijn om dat te horen.' Ik hoorde echt de opluchting in mijn stem. Ik hoorde de voetstappen vertragen en stoppen. Op de achtergrond hoorde ik auto's voorbij komen.
'Ben je er?'
'Bijna, ik moet nog een paar straten oversteken. Het verkeer is alleen een beetje druk.' Haar voetstappen begonnen weer en ze was alweer aan het rennen.
'Maar waarom wordt jij zo goed in de gaten gehouden?'
'Omdat ik ook een verklaring moest afleggen.'
'Jij? Waarom?' Waarom zou zij een verklaring moeten afleggen, dat is toch geheel onlogisch.
'Ik was ook goed bevriend met ze weet je nog. Ik kende ze bijna even goed als Lilly zelf.' Ik hoorde een zweem van humor in haar stem maar ik snapte het niet.
'Oké.' Ik hoorde de voetstappen weer langzaam gaan en dit keer geen auto's.
'Ben er.' Ze klonk buiten adem maar ze was wel van de politie aan het rennen dus het klonk wel op zijn plaats.
'Nou, wat is er de laatste dagen gebeurd?'
'Waar zal ik beginnen?'