She showed us a drawing she made

Lilly;

Hand in hand liep ik met de liefde van mijn leven naar buiten. Ik was zo blij dat ik hem terug zag, ik kon het niet eens beschrijven. Papa leunde tegen de deur van de auto en keek ons glimlachend aan. ‘Wel, wel, wel, is dit mijn toekomstige schoonzoon geworden ?’ zei hij lachend en hij gaf Stef een schouderklop. ‘Dat kun je wel zeggen, ja’ antwoordde ik en keek naar Stef. Hij grijnsde naar me en vanaf toen wist ik het zeker: ik ben écht de gelukkigste vrouw in de hele wereld.
Ik had de hele weg naar ‘huis’ met mijn hoofd tegen zijn schouder gelegen en hij fluisterde de hele tijd lieve woordjes in mijn oor. Het had niet veel gescheeld of ik was gelukzalig in slaap gevallen. Maar ik herkende vaag mijn straat en besefte dat het inslaap vallen op zijn schouder voor een andere keer zou zijn. De auto stopte voor de garage en Stef zijn mond viel wagenwijd open. Ik deed hem dicht met mijn hand, en toen ik mijn hand loste viel zijn mond vanzelf terug open. ‘Wat een kast van een huis !’ zei hij, compleet verrast.
‘Ja, ik ben er ook best blij mee.’ antwoordde ik en ik stapte uit. Stef volgde, maar zijn ogen waren nog altijd gericht op de verdiepen van het huis.
‘Gast, kijk uit, straks heb je nekpijn.’ merkte ik lachend op.
‘Daar is het al te laat voor, denk ik.’ zei hij, terwijl hij met zijn hand over zijn nek wreef. Ik moest er om lachen. Met Stef kun je altijd wel lachen. Hij liep mee met me naar binnen en hij werd al meteen besprongen door Lizzy. ‘Steeeeeef !’ riep mijn kleine zusje gelukkig, en ze sprong naar zijn schouders. ‘Dag, kleine meid.’ zei hij, en hij draaide haar een keer rond. Lizzy gierde het uit van plezier. Lizzies lach is altidj al aanstekelijk geweest, nu dus ook. Ik begon ook te lachen. ‘Kom eens mee kijken, Stef. Ik heb een tekening voor jou gemaakt.’
Daar wist ik helemaal niets van. Lizzy trok Stef mee naar de woonkamer en ik volgde hun maar. Ze nam een blad papier van het salontafeltje en gaf het aan hem. De contouren van een huis stonden erop, een moeder, een vader en een klein kindje.
‘Dat is heel mooi Lizzy, wie zijn dat allemaal ?’
‘Dat is ik, jij en Lilly !’ riep ze opgewonden. Om het allemaal te verduidelijken, wees ze bij elke naam naar een personage op haar tekening.