Chapter 11: Niall James Horan

Ik liet mezelf op bed vallen en plukte wat aan mijn haar. Ik kon het niet langer meer volhouden. Alles waar ik aan dacht, ging om Louis. Ik draaide me op mijn buik en begroef mijn gezicht in het kussen. Ik schreeuwde het er in één keer allemaal uit, in het kussen. Het moest er gewoon uit. Waarom wist ik ook niet.
"Ik wil het! Ik wil het!"
Ik hoorde de deur van mijn slaapkamer opengaan.
"Wat wil je?" hoorde ik een stem vragen.
"Ik weet het niet!"
Ik voelde dat de matras een beetje indeukte, en er werd een hand op mijn rug gelegd. "Je weet dat je me alles kunt vertellen toch? Wat wil je?"
Mijn schouders stopten met schokken en ik kalmeerde ietwat. Ik wachtte tot mijn tranen uitgevloeid waren, voordat ik antwoord gaf.
"Ik wil jou, Louis," zei ik zachtjes, bijna onverstaanbaar, en beet vervolgens op mijn lip.
Ik voelde hoe de hand van mijn rug verwijderd werd, en even was het stil. Gelijk had ik spijt van mijn woorden. Hij vond me niet leuk. Natuurlijk vond hij mij niet leuk! Ik was hier de vijand! Ik! Niet hij maar ik!
"Niall?"
"Ja?"
"Wat zei je nou daarnet?"
"Louis, het spijt me, het- ik- het- ik- het moest er gewoon uit, en-" Ik viel gelijk stil toen ik me overeind duwde en de persoon aankeek.
"Mam!" riep ik geschrokken uit, en slaakte een kort gilletje. Ik sprong van bed en deinsde achteruit. "G*dver! K*t! Nee!"
Mijn moeder had last van een zenuwtrekking bij haar rechterwang, wat me liet weten dat ze haar best deed niet te ontploffen uit woede. Daar had ze altijd last van als ze kwaad was.
"Niall, jij," gromde ze, maar maakte haar zin niet af.
Ik voelde hoe splinternieuwe tranen in mijn ogen prikten. "Ik- ik- ik- het spijt me!" riep ik uit, en draaide me om waarna ik mijn gezicht in mijn handen verborg.
"Hij is de vijand, Niall, snap je dat dan niet!"
Het lukte me niet mijn tranen te stoppen. Ze wierp de woorden naar me toe alsof het niets was.
"Daarbij: Louis is een jongen! Je kunt niet homo zijn, Niall! Weet je wel hoe erg jij je eigen land nu wel niet verraad?!"
Homo. Ik wist het. Het mocht niet. Het was verboden. Het was een lelijk woord. Zeker in deze oorlogstijd, was het een ramp als je homo was. Het was tegen het katholieke geloof. Eindelijk was de tijd aangebroken dat die regel langzaam verviel, maar nu was hij weer één van de hoofdzaken van het katholieke geloof. Althans in Ierland. Homo zijn mocht niet. Dan was je onmenselijk. Nog nooit eerder had ik zo'n hekel aan dat gebod.
"Je stelt me nu heel erg teleur, Niall," zei mijn moeder, nu wat rustiger.
Ik veegde de tranen weg, en draaide me weer naar haar toe.
"Ik kan er toch niets aan doen dat ik zo ben!"
Mijn moeder keek even pijnlijk op haar lip bijtend naar de grond. "Als het echt zo is dan- dan moet ik Louis maar naar een ander gezin laten verplaatsen."
Ik hoorde iemand 'wat?' zeggen en mijn blik viel meteen op de deur, die nog op een kier stond. Ik zag nog net dat het Louis was, die zojuist nog stond te gluren. Louis. Waarom zou hij het erg vinden als hij verplaatst zou worden? Ik snapte er niets meer van.