The beginning

Nou lekker dan.. Stond ik op het punt vermoord te worden kwam er weer een of andere dude binnen stormen, om vervolgens te zeggen dat hij vrijwillig vermoord wilde worden omdat hij het niet meer trok. En nu stond ik daar maar omringd door allemaal vampiers. Hoelang moesten ze het nog uitstellen ik had toch geen zin meer om te leven. Voor een moment keek ik naar rechts, het was geen lelijke jongen. Ik was benieuwd waarom hij dood zou willen. Met een ruk draaide hij zich om en keek mij diep in de ogen aan en snauwde: ‘dat gaat je niks aan!’
‘OW fijn een gedachte lezer..’ dacht ik sarcastisch. Weer bestudeerde ik hem er stond een vrouw naast hem. Een vrouwelijke versie en dan natuurlijk een stukje ouder. Ze draaide zich naar mij om en zei: ‘laat hem van gedachte veranderen alsjeblieft!!!’
Waarop de jongen verbijsterd naar mij keek en riep uit: ‘jij kan dode mensen zien!’
Waarop ik droog antwoordde: ‘ja vertel mij wat.’
Toen sprak Aro: ‘ja Edward dit is onze allerliefste Selena.’
‘Maar,’ vervolgde hij: ‘Maakt ze het ons de laatste tijd wel heel erg lastig, alsof er geen andere manier is dan haar alleen maar te vermoorden.’ Zei hij bedachtzaam.
Terwijl hij dat zei liep hij naar mij toe en pakte mijn hand vast, hij boog zich voorover en liep (ik denk voor Edward) mijn hele geschiedenis weer na. Vanaf mijn geboorte tot het laatste gevecht. Ik hoorde Edward naar adem happen en zag wel dat hij ergens medelijden had. Ik rolde met mijn ogen, maar diep vanbinnen deed het me pijn. Nou onderbrak Aro de stilte: ‘Laten we er dan maar een punt achter zetten.’
Hij liep naar een deur en vroeg: ‘Selena als je mijn zou willen volgen?’
Toen liep hij de kamer uit en ik, ik twijfelde en liep vervolgens maar weer achter hem aan. Vlak voor Aro de deur wou dicht doen zei Edward: ‘wacht, en als ik haar nou mee neem en naar mijn familie en haar daar houdt zodat jullie geen last meer zouden hebben van haar.’
Ik keek verbaast en vroeg me af vanwaar die rare wending vandaan kwam. Aro bleek ook aardig verast en wist geen woord uit te brengen. Dus begon Caius: ‘Ze is te vergegaan dus moet ze boeten!’
‘Maar.’ begon Edward: ‘zo’n gave dat zou toch zonde zijn om het zomaar verloren te gaan.’
Oké nu wist ik echt niet meer welke kant hij op wilde. Maar blijkbaar had hij Aro al voldoende overtuigd want die zei: ‘oké dan zullen we jullie nog wel eens opzoeken om te kijken hoe het gaat.’ Daarna richtte Aro zich weer op mij: ‘je krijgt nog een kans zei hij glimlachend ga met hem mee dan spreken wij elkaar nog wel een keer.’
In een oogwenk stond Edward naast me hij pakte mij bij mijn arm vast en trok me de kamer uit. Ik keek hem vragend aan terwijl we het kasteel uitliepen. Ik bedacht me nog dat ik terug kon rennen, waarop hij gromde: ‘als je het maar laat!’
Weer keek ik hem verbaast aan hij ging achter het stuur zitten van een zilveren Volvo en keek mij afwachtend aan. eerst deed ik een stap terug waarop hij zij: ‘ik ben sneller als jou en kan je dus met gemak inhalen.’ Ik beet op mijn lip, daar had hij gelijk in. Dus liep ik naar de bijrijders kant en stapte in. Hij glimlachte en zei: ‘waar ik je breng is het beter dan hier.’
Dat kan wel wezen dacht ik maar waarom? Daar kreeg ik geen antwoord op. Even bedacht ik nog terwijl ik mijn riem omdeed dat ik nog snel de auto uit kon rennen, ik zou gewoon heel hard zou moeten schreeuwen, dan zou ik zoveel aandacht trekken dat hij me niet zou kunnen vangen met zijn vampier krachten. Ik was zo in gedachten dat toen ik opzij keek hij het kinderslot erop gooide. Oja dacht ik natuurlijk een gedachte lezer. Terwijl hij de auto startte schudde hij van het lachen. Of ik het nou wilde of niet stiekem moest ik wel een beetje glimlachen.