Hoofdstuk 39

Fred P.O.V

‘Wist je dat het echt irritant is dat ik jullie niet uit elkaar kan halen,’ bromt Luce. ‘Jep’. ‘Wacht ik heb hier nog een watervaste stift liggen. We kunnen er dus wel wat op regelen,’ Grinnikt ze gemeen. Ik weet dat ik het beste hem zo snel mogelijk kan smeren, want dat is het slimste. Maar aangezien ik nooit het slimste doe, blijf ik zitten en laat haar, haar gang gaan. Ze rommelt wat in haar gewaad en zwaait dan met de stift voor mijn gezicht. ‘Ik schrijf iets op je voorhoofd wat George niet heeft. Dan kan ik jullie voor een aantal dagen uit elkaar halen.’ Tot mijn verbazing trekt ze echt de dop van de stift af. ‘Nu stil zitten Fred, ik ga wat tekenen’. In het begin ben ik te verbaast te reageren. Ik had niet gedachten, dat ze het echt zou doen. ‘Dat kietelt,’ lach ik. ‘Al klaar,’ zegt ze. ‘Oh wacht even.’ Ze buigt zich naar voren en de stift kietelt op mijn voorhoofd. Ik onderdruk een lachstuip. Waarschijnlijk trek ik daardoor een raar gezicht, want ze moet even lachen. ‘Ik moet gaan. Ik heb een afspraak,’ zegt ze
‘Een date?’ ‘Tuurlijk.’ ‘Echt met wie? ‘Met Sneep.’ ‘Echt?’ ‘Nee natuurlijk niet.’ ‘Godzijdank waar ga je dan heen.’ ‘Sneep.’ ‘Je zei net dat jullie geen date hebben.’ ‘Hebben we ook niet, ik moest naar zijn kantoor komen zei hij.’ ‘Wanneer?’ ‘Gister avond half 4 s’nachts in de uilenvleugel.’ ‘Succes.’ ‘Dankje doei.’ Ze draait zich om, maar ik pak haar vast. ‘Geen kusje voor Fredje?’ Zielig kijk ik haar aan. Even
Luce pesten, dacht ik grinnikend. ‘Heb je goed geraden,’ was haar antwoord. ‘Ah toe?’ Probeerde ik. ‘Goed dan,’ bromde ze. Ze buigt zich naar voren en drukt een klein kusje op mijn neus. ‘Blij?’ Vraagt ze. ‘Nee,’ brom ik. ‘Dan heb je pech.’ Ze draait zich om en loopt de grote zaal uit. Grijnzend kijk ik haar na. George ploft naast me op de bank. ‘Ik zag dat Romeo een kusje kreeg van onze Julia,’ zegt George grijnzend. ’Hij was op mijn neus, maar dan als nog het is een begin.’ ‘Mijn neus is jaloers maat.’ ‘Je neus moet ook jaloers zijn kerel, dat moet hij zeker zijn!’

Ik wierp een blik op de klok. Half twaalf en Luce was nog steeds niet terug. Ik was echt ongerust nu. Misschien was ze al in de slaapzaal. Ik rende naar de meisjes kant en stapte op de trap. Allerlei alarmen begonnen te piepen en de trap veranderde in een glijbaan. Met een smak, kwam ik op de glijbaan terecht, om daarna op de grond te knallen. ‘Wat is hier aan de hand?’ Een aantal meisjes stonden boven aan. ‘Joehoeee glijbaan!’ Riep Angelique. De meisjes geleden er af en begonnen te lachen. ‘Wie probeerde er boven te komen?’ Vroeg Katie. ‘Ik,’ bromde ik ‘maar waarom veranderd de trap in een glijbaan?’ ‘Omdat de stichters van deze school de jongens niet vertrouwden. En gelijk hadden ze!’ ‘Maar Hermelien is Luce boven?’ ‘Nee, ik dacht dat ze hier beneden was.’ ‘Dat is ze niet en ik maak me best wel zorgen eigenlijk.’ ‘Wat doe je eigenlijk op de grond?’ ‘Ik viel van de trapglijbaan af, maar dat komt later wel we moeten Luce gaan zoeken.’ Ik krabbelde overeind en trok Hermelien met me mee de leerlingenkamer uit. ‘Fred waar wil je kijken dan?’ ‘Weet ik veel,’ zei ik paniekerig ‘maar straks is er iets ergs gebeurd!’ ‘Fred?’ Hermelien draaide me naar haar om. ‘Je bent verliefd of niet?’ ‘Nee hoor,’ zei ik en ik haalde een hand door mijn haar. ‘Tuurlijk, maar laten we naar Anderling gaan die weet het misschien wel.’ We racete door de gangen heen, naar het kantoor van professor Anderling. Ik klopte niet eens op de deur, maar gooide zo de deur open. ‘Professor?’ ‘Meneer Wemel en juffrouw Griffel, wat doen jullie op dit uur nog op de gang? Wat is er zo belangrijk?’ ‘Lucinda had een afspraak om zeven uur bij professor Sneep, maar ze is niet meer terug gekomen. Het lijkt me niet dat ze daar nu nog is. Ik.. Ik… Ik maak me zorgen.’ Het laatste hakkelde ik er uit. Hermelien gaf me een bemoedigend kneepje in mijn hand. ‘We dachten dat u misschien iets wist,’ zei Hermelien. ‘Ze is in de ziekenzaal.’ ‘Ziekenzaal?!’ Riep ik uit. ‘Mogen we naar haar toe?’ ‘Nee meneer Wemel, ze moet rust hebben en u bent niet het rustigste type. Morgen mag u naar haar toe.’ Ik knikte en samen met Hermelien droop ik af naar de leerlingenkamer. ‘Ik maak me toch wel zorgen,’ mompelde ik. ‘Het komt goed Fred, dat beloof ik je. Eenmaal in de jongensslaapzaal duurde het lang tot ik in slaap viel. Toen ik eenmaal in slaap viel, sliep ik onrustig. Man ik maakte me zorgen.