056 Timon Davis
Eventjes voor de gene die vergeten zijn wie Timon is kun je het hier terug lezen
Met een harde klap beland mijn vuist tegen de houten staldeur, wat een hoop kabaal op leverd, een aantal paarden achter me beginnen te hinniken maar ik besteed er geen aandacht aan. Niks kan me eigenlijk op dit moment meer schelen, ik eet nog amper, reageer kort af en ik heb zelfs geen plezier meer een het verzorgen van dat paarden, wat me voorheen echt overal doorheen hielp.
Het gevoel gevoel in mijn maag en elke keer dat ze in mijn beurt kwam kreeg ik een grote glimlach op mijn gezicht. Ik mis het gewoon, ik mis haar lach, ik mis haar stralende ogen en ik mis vooral de moment waarop we gewoon eventjes samen lol konden hebben. Ook al kende we elkaar nog maar net maar toch voelde ik voelde me zo verbonden met haar en nu is alles gewoon in een klap weg.
De meiden zijn nu al bijna een hele week weg. Ik heb ze overal gezocht. In hun kamers, in de kelder, in de tuin, in het dorpje verder op echt overal. Je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb er gezocht maar nergens leken ze te zijn.
Voor de zoveelste keer deze week klop ik aan bij Mister Magic zijn kantoortje. ‘Binnen klinkt er zachtjes van achter de deur’ Zachtjes loop ik naar binnen en ik neem plaats aan een van de stoelen van zijn bureau. Zelf zit hij omgedraaid en is hij bezig met een stapeltje papieren door te nemen. Hoe kan die vent in hemelsnaam zo rustig blijven, de meiden zijn vermist en hij zit hier gewoon relaxt zijn papieren door te nemen. Ik heb echt zin om hem een mep voor zijn kop te verkopen maar ik houd me in en kuch zachtjes. Vervolgens draait Mister Magic zijn stoel om en kijkt me recht in mijn ogen aan. ’Waar zijn Fay, Aine en Elvyne’ vraag ik luid. Hij kijkt me een beetje boos aan ‘Timon, Ik heb dit inmiddels al wel honderd keer tegen je gezegd maar ik zal het nog een laatste keer zeggen: Ik heb echt geen idee waar ze zijn’ Ik zie heb gewoon aan zijn ogen, hij houd iets achter, hij weet meer dan dat hij wil vertellen en ik zend hem een boze blik toe. Maar hij lijkt zich er niks van aan te trekken. ‘Zou je me nu eventjes met rust kunnen laten, ik zou graag eventjes verder gaan met mijn papierwerk’ zegt hij op een geïrriteerde toon. Oké dit is echt de druppel hoe kan die vent in hemelsnaam zo harteloos zijn, vroeger was hij er altijd voor mij hij heeft me gered, gered van mijn eigen fouten, hij was altijd zo’n vriendelijke man. Maar nu is het net alsof hij geen gevoel meer heeft en dit ik laat ik het er niet bij zitten. Kwaad spring ik overeind en voordat hij ook nog maar iets heeft kunnen zeggen komt mijn vuist al met een harde klap tegen zijn kaak aan. Mister Magic tuimelt achter uit en ik kan een klein lachje niet onderdrukken. Dit was gewoon zijn verdiende loon. Ik loop zijn kantoortje uit en loop richting mijn kamer waar ik me op mijn bed laat zakken.
Een traan rolt zachtjes over mijn wang. Ik ben normaal niet zo van het huilen en zo, ik probeer altijd mijn gevoelens te verbergen maar Fay doet gewoon iets met me. Het raakt me diep van binnen en ik mis haar dag en nacht. Ook deze nacht heb ik wakker gelegen en er aan haar gedacht, het liefst wil ik haar nu gewoon in mijn armen sluiten en haar nooit meer los laten maar ik weet dat het niet gaat. Misschien word ze op dit moment wel zwaar mishandeld of is ze ergens helemaal alleen in het bos. Bij de gedachte rolt er weer een traan over mijn wang maar dan voel ik dat iemand hem wegveegt ‘Rustig maar jongen, ik zal jullie twee weer herenigen’ word er zachtjes in mijn oor gefluisterd.
Reageer (2)
ahh, zo lief! maar wie is die persoon, of is het die geest?
1 decennium geledensnel verder, ik wil het weten!
ah, lieffie.
1 decennium geleden