023~

Sophie Abbie Smith POV

Na een paar straten door gerent te hebben laat ik me zakken op de stoep op straat, ik kan niet zo maar een kant op want ik ben ver van huis. Ik trekt mijn benen op en laat mijn hoofd er op rusten, wat hebben die jongens toch, ik heb volgens mij iets fouts gedaan, bij die gedachtes loopt er een traan over mijn wang.
Ik veeg mijn tranen ruw weg met mijn mouw, ik knipper met mijn ogen en ik kijk om me heen, wat ik niet doorhad is dat mensen me aan gapen, best logisch als een meisje zit te huilen op de vieze stoep, als ik ze allemaal een blik schenk, lopen ze weg alsof er niks is gebeurt, daar zit ik dan, denkend hoe ik thuis moet komen, denkend hoe ik de week ga overleven.
'Sophie! God thank u here are you!' Roept een stem die op me af komt, gelijk kijk ik op en zie ik een jongen met krullen onder zijn muts verstopt. 'What?' mompel ik en ik veeg de tranen weg. 'Oh my god, You've been crying..' Zegt Harry en laat zich naast me zaken. 'Why i haved to go? Did i something wrong?' Zucht ik als Harry een arm om me heen slaat en flink over mijn arm wrijft met zijn duim, zijn andere hand heeft hij op mijn hand, om me gerust te stellen.
'You did nothing wrong, Sophie.' Zucht hij, ik kijk op, wat ik niet door heb is dat onze hoofden niet ver van elkaar verwijdert zijn, zijn licht felle ogen staren diep in die van mij.
Alsof hij in mijn ziel kan kijken, alsof hij elk probleem kan zijn en ziet dat er oplossingen zijn. 'Can i ask you something, Harry?' Stamel ik, hij haalt met zijn duim mijn tranen weg en knikt. 'Can i know why you have sunglasses on?' vraag ik en gelijkt verstijft hij, als hij half weer terug is op de wereld opent hij zijn mond een beetje om iets te zeggen.
'Cause, i am à star.' Zegt Harry bijna onhoorbaar, gelijk schiet ik in lach en kijkt hij me met een grijns aan. 'No, please tell me the true.' Zeg ik met een grijns. 'I am!, i am in à boyband called One Direction, first the name was Status Single, but thats just à weird name.' Zegt hij en laat me los en doet zijn handen bij elkaar en leunt op zijn benen.
'Funny.' Zeg ik en ik kijk heb met een ongelovig gezicht aan. 'Really!' 'Proof it.' Zeg ik.

432 Woordjes! Sorry dat het er weinig zijn, maar ik moest het eventjes in 2en hakken omdat het anders iets van 1000 waren.. =] Dikke Kus Iris