008.

Nog uren heb ik over mijn moeder gelezen, en hoe meer ik wist hoe meer ik respect ik had. Nadat ik het boek uit had, legde ik hem terug en was ik gaan slapen.
"Ana," zegt de stem van mijn vader vlak bij mijn oor. Ik kreun en open mijn ogen. "Wat is er?" vraag ik met schorre stem.
Ik wil opstaan maar een steek schiet door mijn hoofd, iets wat vraagtekens bij me zet. Ik ben nooit ziek, en gisteren is er ook niets bijzonders gebeurd. Waarom ben ik nu dan wel ineens ziek?
"Blijf vandaag nog maar thuis," glimlacht mijn vader. Ik knik en sluit mijn ogen weer, weg naar dromenland.

Ik word gewekt door zonlicht dat in mijn ogen schijnt. Met een zucht sta ik op uit mijn warme bed en vervloek ik mezelf dat ik de gordijnen niet dicht heb gedaan. Op mijn blote voeten loop ik naar de raam en sluit de gordijnen. "Als ik nu toch wakker ben kan ik net zo goed even een lekkere bad nemen," zeg ik tegen mezelf. Ja, die eigenschap heb ik ook wel eens, tegen mezelf praten. Maar alleen als er niemand is.
Ik loop naar mijn kast en pak een simpel setje. Samen met dat setje loop ik naar de badkamer en laat daar de bad alvast volstromen, waarna ik me ontdoe van mijn kleren. Mijn haar doe ik snel in een knotje waardoor het niet nat zal worden.
Als ik klaar ben is het bad ook vol dus voel ik met mijn teen of de temperatuur goed is. Als dat goed is ga ik erin zitten en sluit mijn ogen.
Genietend sluit ik mijn ogen en probeer mijn hoofd niet vol te laten stromen met allerlei rare gedachtekronkels.
Na een half uurtje begin ik me toch te vervelen en pak ik mijn iPhone erbij. Daarop ga ik op twitter en scrol door mijn timeline.