Opdracht 38

Ken je dat gevoel alsof je een mes in je rug hebt gekregen? Nou dat gevoel had ik wel. Ik haalde diep adem en volgde professor Sneep. Ik had geen idee waar hij heen gaat, alleen dat dit zijn herinnering is. Plots stopt hij en moet ik uitkijken niet tegen hem op te knallen. Ik ga naast hem staan en mijn vermoeden wordt bevestigd. Dit is de bruiloft van mijn ouders. ‘En wat is hier precies het doel van?’ Vraag ik botter dan ik bedoelt heb. Hij werpt een korte blik op me en wijst naar mijn ouders. Ik besluit het tafereel te volgen en voor de rest wel verder te zien. We volgen de hele bruiloft en ik moet mijn ouders na geven, hij is prachtig. Als ze elkaar het jawoord geven en elkaar kussen, zucht ik even vertederd. Dan zie ik een klein meisje, met zwarte krullen en bruine ogen. Ik loop er een, maar wordt bij mij pols gegrepen. Ik werp een blik naar hem toe en draai dan mijn pols uit zijn greep. Als ik eenmaal dichtbij de persoon ben, herken ik mijzelf pas echt. De ogen, het haar, de blanke huid, alles. De mini-me haalt haar handje op en prikt in de wang van wie zijn in de armen ligt. Pas nu besef, dat ik niet eens gekeken heb bij wie ik in de armen lig. Ik herken hem meteen, de grote neus, het vettige haar, alles. Sneep. Verward schud ik mijn hoofd, waarom? ‘Ooit moest je te weten komen, dat ik bevriend was met je moeder.’ Ik draai me niet om en kijk hem niet aan. Mijn blik is gefocust op de jongere Sneep. Hij kijkt, bijna, nee niet bijna vertederd naar de kleine ik in zijn armen. Ik draai mijn hoofd weg en kijk naar mijn ouders. Ze praten met mijn vader. Albus. Ze wijzen naar mij en Albus lacht even. Er komt een man naar Sneep toe, ik heb dezelfde ogen als hem. Plots herken ik hem van de foto. ‘Pap.’ De kleine ik wordt aan hem gegeven en hij drukt een kus op haar voorhoofd. Mijn hand verplaatst zich naar de mijne. Mijn vingers strijken even over mijn voorhoofd. Ik glimlach even. Mijn ouders houden mij vast en er wordt een foto gemaakt. Dat is laatste wat ik zie. Ik wordt aan elleboog mee omhoog getrokken en ik tol weer even door de duisternis. Met een harde klap, kwam ik op de koude tegels. Ik had dus niets geleerd van de eerste keer. Met een pijnlijk gezicht greep ik naar mijn hoofd, die hoe kan het anders tegen de tegels was geklapt. ‘Alles oké?’ Het bezorgde hoofd van professor Sneep, verscheen in mijn blik veld. Ik knikte, maar er schoot een stekende pijn door mijn hoofd heen. Ik krabbelde overeind, maar mijn zicht werd vlekkerig en alles duizelde. Ik greep met mijn hand in het niets, maar twee handen pakte mijn ellebogen en drukten me in een stoel. Langzaam werd mijn beeld weer normaal en knipperde ik even met mijn ogen. ‘Gaat het wel? Wat is er gebeurd?’ ‘Ik knalde met mijn hoofd tegen de grond,’ mompel ik. ‘Ik wilde de grond knuffelen,’ Grap ik. ‘Ik wil toch dat je, je even laat nakijken bij mevrouw Plijster.’ ‘Goed dan,’ brom ik. Ik sta op en sla gelijk mijn hand tegen mijn voorhoofd. Een pijn kreun verlaat mijn mond, zonder het zelf te willen. Ik wordt bij mijn elleboog gepakt en ik laat me mee voeren naar de ziekenzaal. ‘Oh miss Perkamentus wat is er gebeurd?’ Het bezorgde hoofd van dit keer mevrouw Plijster verschijnt in mijn blikveld. ‘Zet haar hier maar neer professor Sneep. Ik handel het wel af.’ Hij knikt, werpt een blik op mij en verdwijnt dan. ‘Wat is er gebeurd?’ ‘Ik wilde de grond knuffelen, maar de grond vond mij niet zo aardig.’ Verbaast staart ze me aan. ‘Nee grapje, professor Sneep liet me een herinnering zien, maar ik kwam niet heel succesvol uit de hersenpan.’ Ze knikte en begon me van alles te geven. Zwijgend nam ik het aan en ik protesteerde niet toen ze me een nachtje hier wilde houden. Ik nam het slaapmiddel en zakte langzaam weg. Niet aan denkend dat ze zich zorgen zouden maken, als ik niet meer naar de leerlingenkamer kwam.