30.

Chloe kon het maar moeilijk geloven, haar ouders zouden zoiets nooit doen, daar was ze zeker van! Maar er was maar 1 persoon die haar en Liv meer konden vertellen, hun ouders waren dood dus daar hadden ze nu niet veel aan. 'Oma?' Liv keek haar doordringend aan, waarom reageerde ze niet? Liv had haar de brief en de foto's gegeven zonder iets te zeggen, ze had verwacht dat ze verbaasd zou zijn. Maar dat was niet zo, integendeel. 'Je zou het ooit te weten komen.' Sophia keek haar 2 kleindochter gevoelloos aan en legde de brief met de foto's weer op tafel. Liv was werkelijk in shock, wist haar oma hiervan?! Ze keek haar met tranen aan, jaren lang had ze bij haar oma een geborgenheid gevoeld dat thuis niet voor haar bestond en nu bleek dat haar oma het hele spelletje had meegespeeld. Cloe was verbaasd, het drong bij haar nog niet door dat ze ergens nog een zusje had rondlopen. Het drong nog minder tot haar door dat Liv niet haar biologische zus was, dat kan toch niet? Neen, zoiets gebeurde alleen maar in slechte drama films maar niet in haar leven. 'Je wist dit?' Liv kon amper de woorden verstaanbaar uitspreken, het was net alsof haar keel werd dichtgeknepen. 'Ja, ik kon de naam van de familie toch niet door het slijk laten halen? Wij zijn een welgestelde familie met allemaal hoge functies, daar past een gehandicapt kind niet bij.' Sophia stond zomaar op, ze wilde hier geen woorden meer aan vuil maken. 'Je bent hartloos!' Liv stond op en keek haar oma aan. Ze was jarenlang dankbaar geweest dat Sophia er was, ze was blij dat haar oma tenminste wel begripvol was geweest, ze was alles wat haar ouders niet waren. Het kwetste Liv diep om te horen dat haar oma eigenlijk harteloos was, ze gaf niet eens om haar eigen kleinkind! 'Ik dacht altijd dat je mij steunde omdat je in mij geloofde, maar nu weet ik dat je dat deed omdat ik anders ook niet bij deze familie zou passen.' Zonder haar oma nog een blik te gunnen, liep Liv de woonkamer uit. Ze wist dat ze gelijk had, haar oma had haar alleen maar gesteund zodat ze de naam van haar familie eer aan zou doen, niet omdat deze in haar geloofde. 'Hey, liefje?' Tom botste tegen Liv op in de gang en keek haar aan. 'Gaat het?' vroeg hij voorzichtig. Liv knikte en liep naar boven, naar hun kamer. 'Wil je iets voor me doen?' Ze keek Tom aan terwijl ze een koffer van onder haar bed pakte. 'Ik wil naar huis, kan je voor vliegtickets zorgen?' Tom keek haar verbaasd aan maar knikte toch. 'Ja, natuurlijk. Voor wanneer?' vroeg hij. 'Voor vanavond.' Liv was volledig harteloos geworden tegenover haar zogezegde familie. 'Vanavond al?' Tom was oprecht verbaasd. Al die tijd had Liv niets gezegd over naar huis gaan, en nu wou ze meteen naar huis? 'Ja, ik ben het allemaal beu hier.' Liv pakte haar kleren uit de kast en vulde haar koffer, ze wilde weg uit deze leugen. Tom zuchtte en knikte waarna hij met zijn gsm in de hand in de tuin ging zitten.

Tom wilde net het nummer van een reisbureau ingeven toen David zijn naam op het schermpje verscheen. Met lichte tegenzin nam Tom op, hij wist wat er ging komen. 'Met Tom Kau