De 100e Hongerspelen - 107

“Kom, Romina, we moeten verder”, zei Xandrijn ’s ochtends, nadat hij haar met moeite wat had laten eten.
“Ik wil niet”, snikte het meisje. “Ik mis papa.”
“Dat weet ik, Romina”, zei Xandrijn vriendelijk. “Maar je weet toch dat hij zou willen dat je verder gaat? Dat je volhoudt?”
“Hij heeft me in de steek gelaten.”
“Nee, hij heeft je leven gered.” Xandrijn keek Romina aan. “Hij heeft alles wat hij had opgeofferd voor jou, nu moet je zelf verder. Ik zal je helpen.”
“Ik kan niet verder zonder papa.” Romina begon weer te huilen.
“Romina, dat hoeft ook niet. Hij zal altijd bij je zijn. Hij waakt over je. En hij zit hier”, Xandrijn legde zijn hand op Romina’s borst. “In je hart. En daar zal hij voor altijd blijven.”
“Ik mis hem zo.” Romina’s ogen stonden vol tranen.
“Ik weet het, ik mis hem ook. Ik heb een vriend verloren. Maar hij zou willen dat we verdergaan, Romina. Dat we samen verder gaan, voor hem.” Xandrijn stond op en reikte Romina zijn hand. “Kom.” Aarzelend nam het meisje de uitgestoken hand aan. Met moeite wist ze zich weg te trekken. Nog steeds huilend volgde ze Xandrijn, traag, met veel moeite, maar ze deed het, voor haar vader.

“Zo, wat doen we vandaag?”, vroeg Seija na het eten.
“Ik wou kijken of er medicinale planten bij de voorraden zaten, daar ben ik gisteren niet toe gekomen. En hier vlakbij heb ik interessante dingen zien groeien.”
“Goed, dan blijven jij, Rue en een extra wachter minstens hier”, zei Selm. “Ik dacht eraan om te gaan jagen, extra voorraden kan nooit kwaad.”
“Niemand gaat alleen weg”, zei Seija kalm. “Veel te gevaarlijk. We zijn een groep voor een reden.”
“Ik wil best mee”, zei Ian. “Ik ben geen slechte jager, al zeg ik het zelf.”
“Dan blijven Kayla en ik hier”, zei Seija. “We kunnen op een kleine afstand van de grot een hoop eetbare planten plukken.”
“Goed”, stemde Vania in. “Seija, hou jij ook de kaart in het oog? We moeten oppassen voor de beroeps, en kijken of Xandrijn misschien in de buurt komt.”
“Natuurlijk”, stemde Seija in. “Ik zal meteen even kijken.”