Bij volle maan

Razendsnel rende ik door de bossen. Af en toe moest ik een boom, die op mijn pad kwam, ontwijken. Takken kraakten onder mijn schoenen, maar ik bleef rennen. Ik zou niet stoppen. Het licht van de volle maan bescheen het pad en ik rende. Rende voor mijn leven. De maan bevatte een vreemde oranje gloed, maar tijd om er naar te kijken en het te bestuderen had ik niet. Het enige wat ik zag, was dat de maan vanachter de wolken scheen. Plotseling zag ik in het vage licht iets voor me liggen. Het bewoog, maar waarschijnlijk was het minder eng dan dat wat achter me aanzat. Ik twijfelde geen moment en sprong erover heen.
Ineens hoorde ik gegrom en kwam ik tot de ontdekking dat het een wolf was. Als een bliksemflits schoot hij overeind en rende voor me uit. Gelukkig waren die beesten bang voor mensen en hoefde ik dus niet bang te zijn voor die wolf. Het enige waarom ik me op dit moment zorgen maakte, was de man die me achtervolgde. Waarom hij dat deed ik had echt geen idee en waarschijnlijk wilde ik het ook niet weten.

Toen de voetstappen achter me steeds dichterbij kwamen, begon ik alsmaar harder te rennen. Schichtig wierp ik een blik over mijn schouder. De man droeg een geweer. Het grote geweer blonk in het kleine straaltje licht van de maan en een rilling ging over mijn hele lichaam. Waarom moest die man me volgen en waarom had hij dan in hemelsnaam ook nog een geweer bij zich?

Plotseling hielden de bomen op en bevond ik me niet meer in een bos, maar op een open veld. Dit was niet goed galmde er door mijn hoofd. Nu was ik makkelijk te vinden. Toch moest ik blijven rennen. Hoe moeilijk dat ook zou zijn. Jammer genoeg had ook de man door dat hij me hier makkelijker zou krijgen, want de geweerschoten weerklonken in de stilte van de nacht. Schoten één voor één, ze klonken als donderslagen. Ik wist niet hoe snel ik me uit de voeten moest maken. Weer wierp ik een blik over mijn schouder en opeens scheen er een fel licht.

Ik richtte mijn blik naar de lucht en zag hoe de wolken vervaagden en hoe de maan zichtbaar werd. Hij was groot en wit. Het was volle maan. Toen de maan volledig zichtbaar was, hoorde ik de wolven in de verte janken. Ik rende in de richting van de wolven in de hoop dat de man van de wolven zou schrikken en mij met rust zou laten. Het gejank kwam steeds dichterbij en ik hoorde ze op een paar meter afstand toe ik bij een heuvel stond. Daar zaten ze, de wolven. Hun kop naar boven gericht en hun monden open. Jankend in het schijnsel van de volle maan.

De man achter me bleek niet te schrikken, want toen hij bij de wolven stond, begon hij te lachen.
'Nu heb ik jullie allemaal,' grijnsde hij.
Ik vroeg me af wat de man bedoelde, waarom zat hij eerst achter mij aan en wilde hij vervolgens de wolven. Tot plotseling tot me doordrong wat hij bedoelde, want toen ik 5 seconden lang naar het licht van de maan staarde, voelde ik me veranderen. Ik was één van hen. Ik was een wolf. Een geweerschot klonk en het licht van de maan veranderde van wit naar zwart.