Hoofdstuk 11

Na ongeveer vijf ongemakkelijke minuten begon eindelijk iemand te praten. ‘Sorry voor…die slagroom. Het was niet ons beste plan’ zei iemand. Hoewel ik eigenlijk boos zou willen blijven kon ik het gewoonweg niet. ‘Het is al goed. Ik ben al lang blij dat het geen schoensmeer was’ glimlachte ik. Iedereen keek op en begon te lachen bij de herinnering van Elize met schoensmeer op haar gezicht. Elize zelf leek er niet zo blij mee te zijn maar ach, je kon niet iedereen tevreden stellen hé. Ik ging tussen twee mensen inzitten en keek mee met het programma dat ze aan het kijken waren. Als het programma af is gelopen vraag ik me af hoe laat het is. Twee uur… ik sta op en loop naar boven om me aan te kleden en geld te pakken. ‘Waar ga je heen?’ vraagt Elize als ik beneden kom. ‘De stad, ik ga een gitaar kopen’ zeg ik. ‘Kan je gitaar spelen dan?’ vraagt Elize verbaasd. Ik knik en loop de deur uit. Ik bedenk me opeen dat ik geen fiets ofzo heb en loop dus eerst naar huis en bel aan. ‘Marie! Nu al terug?’ vraagt mijn moeder. ‘Nee hoor!’ lach ik. ‘Ik moet alleen mijn fiets hebben’ ga ik door. Mijn moeder knikt en doet de deur een stukje verder open zodat ik naar binnen kan.