Chapter 47

Daviënne Aphrael Price

Ik moest even eerlijk zijn nu, ik wist echt niet meer wat ik moest doen. Snape bleek wél aan onze kant te staan en een dubbelspion te zijn maar ik kon het niemand vertellen en intussen was iedereen uit DA op hem aan het schelden en moest ik de neiging om tegen ze te schreeuwen onderdrukken en ten tweede begon ik te merken dat steeds meer mensen uit DA zich toch een beetje minachtend begonnen te gedragen, blijkbaar dachten ze niet dat ik genoeg riskeerde voor DA en dat ik mezelf te veel aan de zijlijn opstelde. Het laatste klopte wel maar ik was niet als hen, ik was niet heel dapper en ik zou het niet overleven als ik mijn vrienden kwijt zou raken en ik twijfelde er geen seconde aan dat ik die kwijt zou raken zodra dit bekend werd. 'Daviënne je ziet er nogal bleek uit, voel je je wel goed?'
Ik keek op en zag dat Theodore me bezorgd en onderzoekend bekeek. 'IK heb even frisse lucht nodig,' zei ik en ik kwam overeind.
Voor Theodore iets kon zeggen of maar een poging kon doen om me te stoppen liep ik de common room uit. Ik dook de eerste de beste damestoiletten binnen. Ik was inderdaad bleek, donkere kringen stonden onder mijn ogen en mijn haren hingen in een slordige vlecht over mijn rug. Zag ik er al lang zo uit? Ik herkende mezelf amper, ik was altijd een meisje geweest dat juist veel aandacht aan haar uiterlijk besteedde, zo'n meisje dat er altijd tot in de puntjes verzorgd uitzag. Niet dat mijn haar stijf stond van de haarlak en mijn gezicht verborgen was achter een masker van make-up maar ik zag er nooit uitgeput of moe uit, ik had nooit een dag waarop het leek alsof ik niets aan mijn uiterlijk had gedaan want zulke dagen had ik tot voor kort nooit. Ik wist dat ik eigenlijk niet meer over de gangen mocht lopen maar ik kon nog niet terug naar de common room en ik had geen zin om naar de RoR te gaan dus besloot ik naar de astronomietoren te gaan.

Eindelijk boven in de toren aangekomen zag ik dat er al iemand in de vensterbank zat, Ginny. Ik ging bij haar zitten maar ze leek mijn aanwezigheid pas op te merken toen ik zacht kuchte. Ze keek op en ik zag dat er tranen in haar ogen glinsterden. 'Ginny gaat het wel? Waarom huil je?'
'Gewoon.... Ben je ooit zo verliefd geweest dat het pijn doet?'
Ik schudde mijn hoofd ontkennend, gelukkig hadden de jaren me veranderd in een goede leugenaar. Ze snikte even en staarde naar de lucht. Door de wolken waren de sterren niet zichtbaar.