Chapter 4: Liam James Payne

Ik haalde mijn schouders op. "Ik weet het niet."
Ik wist het echt niet. Moest ik hem eigenlijk wel dankbaar zijn? Hij had zojuist wel mijn huis in brand gestoken, maar daarna had hij wel weer mijn leven gered. Had hij mijn huis eigenlijk wel in brand gestoken, of was dat per ongeluk? Of toeval? Ik wist het niet. Nu ik oog in oog met hem stond wist ik geen raad meer. Hij bracht me in de war, door me alleen maar nieuwsgierig aan te kijken. Zijn ogen gleden even kort over mijn lichaam. Dit was het moment dat ik hem normaal ruw voorbij zou lopen, maar ik deed het niet. Mijn ogen bleven in de zijne haken. Toch hakte ik de knoop door. Ik hield niet van sociale contacten. Op geen enkele manier.
"Ik heb honger, heb je wat te eten?" zei ik bot.
Hij knikte onzeker. "Wat wil je hebben?"
Ik deed mijn mond open om wat te zeggen, maar de deurbel ging. Ik draaide me om, om de deur te openen en mijn vader en moeder stormde paniekerig het huis binnen. Ik zag dat grotendeels van het vuur al geblust was, maar toen ik zag wie er onbeweeglijk op de grond lag, sloeg mijn hart een slag over.
"Knife," fluisterde ik.
"Ach, stel je niet aan," zei mijn vader tussen zijn kiezen door, "hij was toch rijp om te gaan."
Tranen prikten in mijn ogen. Niet zozeer vanwege mijn hond, maar meer van mijn vaders woorden. Zo harteloos. Ik had nooit zo'n goede relatie met mijn vader, maar dit sloeg alles.
"Jij bent net zo rijp om te gaan," siste ik, en gelijk had ik spijt van mijn woorden, want meteen kreeg ik een klap in mijn gezicht. "Naar je k- Ik gooi je dalijk in het vuur! Neem dat terug, nu!"
"ik neem het terug," piepte ik.
"Dus ehh, wat willen jullie eten?" probeerde Louis ongemakkelijk.
"Jou," snauwde mijn vader. "Of mijn zoon Liam."
"Wat?!" blèrde mijn moeder meteen. "Liam toch niet!"
Hij mompelde wat in zichzelf en liep vervolgens langs Louis door. "We moeten hier blijven totdat ons huis weer is opgeknapt," wierp mijn vader naar Louis' moeder.
"M-maar, we hebben helemaal geen ruimte o-om-"
"Stilte! Wij blijven hier totdat ons huis is opgeknapt."
Mijn moeder richtte zich op mij en liet een hand over mijn wang gaan, en geïrriteerd sloeg ik hem weg. "Trek je maar niets van je vader aan. Hij bedoelt het niet zo."
"Tuurlijk niet," mompelde ik. "Louis, zou ik misschien een boterham mogen?"
Louis knikte, en liep naar de keuken.
"Dat vraag je toch niet! Pak het je gewoon zelf! Laat je die arme jongen extra lopen!"
"Dat heet beleefdheid, mam. Ik weet dat je nog nooit van dat verschijnsel gehoord hebt, maar ik weet zeker dat ze het meer zullen waarderen als je het vraagt.
"Hoe weet jij dat?" vroeg mijn moeder, die haar ogen samen kneep.
"Ruth."