Deel Een: Zevenentwintig

“Welkom in Casa Di Naviszen,” zei Tess opgewekt. Ze gooide de voordeur open en onthulde zo een redelijk klein, maar knus huisje. Glimlachend stapten we een voor een naar binnen en liepen meteen door naar de woonkamer, aangezien de gang te klein was om met zijn zevenen te blijven hangen.
“Hallo, jij moet Harry zijn,” klonk een vrouwenstem. Ik keek op en zag een vrouw met donkerblond haar en vriendelijke blauwe ogen. Ze liep naar me toe om mij een hand te geven, maar toen stapten de andere jongens naar binnen. Haar adem stokte.
“Ik dacht dat je alleen zou komen.” Ze kon de verwijtende toon in haar stem net niet helemaal verbergen.
“Ik ook, maar toen ik in het vliegtuig zat, kwamen ze opeens naast me zitten,” verontschuldigde ik me. “Het spijt me. We nemen wel een hotel. Zit er hier een in de buurt?”
“O nee, daar komt niets van in!” zei ze beslist. “We schuiven gewoon wat. Het was eigenlijk de bedoeling dat jij op de logeerkamer zou slapen, Harry, maar nu moet het anders. Ik bedenk wel wat.”
“Het spijt ons dat we u zo overvallen, mevrouw,” zei Liam, volwassen als (bijna) altijd. “Het was Louis idee, en ik kon ze nou eenmaal niet alleen laten gaan. Dat zou problemen veroorzaakt hebben.”
Ik grinnikte. Dat klonk behoorlijk geloofwaardig.
“Hallo, ik ben Louis!” zei Zayn. Ik keek hem even verbaasd aan, maar hij knipoogde naar me. O nee…
“En ik ben Niall,” zei Louis.
“Zayn, aangenaam,” grijnsde Niall.
“Jongens, niet grappig,” wees ik hen terecht. “Dit zijn Liam, Louis, Niall en Zayn,” stelde ik ze voor aan mevrouw Naviszen, dit keer de goede personen aanwijzend.
“Aangenaam kennis te maken,” zei die vriendelijk. “Tess, kun je even komen?”
Tess kwam aandraven en haar moeder begon een verhaal in het Nederlands tegen haar te houden. Ik kon het ongeveer volgen.
“Kun jij even twee matrassen op jouw kamer leggen, en ook nog twee extra op de logeerkamer? Dan gaan Harry en Liam bij jou op de kamer, en de anderen op de logeerkamer.”
“Waarom ik and Liam?” mengde ik me in het gesprek. Tess’ moeder keek me bevreemd aan.
“Spreek jij Nederlands?”
“Eh, beetje. Uw dochter heb het me ongeveer geleerd,” zei ik, blozend om mijn vreemde uitspraak en overduidelijke Britse accent.
“Echt? Wat leuk!” zei ze enthousiast. “Maar goed, Liam en jij. Jij omdat je Tess’ beste vriend bent, en Liam omdat hij me verstandig lijkt, mochten er rare dingen gebeuren.”
Tegelijk werden Tess en ik vuurrood. “You shouldn’t have asked her,” siste Tess beschaamd.
“Dat zou echt niet gebeuren,” verzekerde ik Tess’ moeder.
“Hm, misschien. In elk geval, als jullie je spullen nu even opruimen, ga ik eten koken.”
“Eten?” Niall keek op van zijn gesprek met Liam. Tess moeder had in het Engels gesproken, dus had Niall dat natuurlijk verstaan.
“Niall, spullen opruimen,” zei ik, voor hij verder kon zeuren.