Hoofdstuk 37

Die avond bij het avondeten kon ik maar niet stil zitten. ‘Bij Merlijns baard Luce wat heb jij’? Vroeg een van de tweeling. ‘Sorry George’. ‘Fred’. ‘Ook goed’, bromde ik. ‘Luce er is iets vertel het pappa Fred’. Boos kijk ik hem aan. ‘Sorry ik was even vergeten dat, dat uhmm nogal gevoelig ligt’, stamelt hij verlegen. ‘Geeft niet’, mompel ik. ‘Weet je hoe laat het is’. ‘Nee.. George beste kerel vertel me eens hoe laat het is’, schreeuwt Fred naar de andere kant van de tafel. ‘Het is precies half 7 mijn beste maat’, schreeuwt George terug. Nog een half uur dus. ‘Wist je dat het echt irritant is, dat ik jullie niet uit elkaar kan halen’? ‘Jep’. ‘Wacht, ik heb hier nog een water vaste stift liggen. We kunnen er dus wel wat op regelen’, grinnik ik gemeen en ik rommel in de zakken van mijn gewaad. ‘Hier zo’. Ik zwaaide met de stift voor zijn neus. ‘Ik schrijf iets op je voorhoofd, wat George niet heeft. Kan ik jullie voor een aantal dagen uit elkaar houden’, grinnik ik. ‘Nu stil zitten Fred ik ga wat tekenen’. Voorzichtig en precies tekende ik ons afdelingsteken. ‘Dat kietelt’, lacht Fred. ‘Al klaar’. ‘Oh wacht’. Ik buig me voorover en teken er nog een sierlijke F naast. ‘Zo nu kan ik jullie eindelijk uit elkaar houden’. Ik grinnik even om zijn gezicht. ‘Ik moet gaan. Ik heb een afspraak’. ‘Een date’? ‘Tuurlijk’. ‘Echt met wie’? ‘Met Sneep’. ‘Echt’? ‘Nee natuurlijk niet’. ‘Godzijdank waar ga je dan heen’. ‘Sneep’. ‘Je zei net dat jullie geen date hebben’. ‘Hebben we ook niet, ik moest naar zijn kantoor komen zei hij’. ‘Wanneer’? ‘Gister avond half 4 s’nachts in de uilenvleugel’. ‘Succes’. ‘Dankje doei’. Ik draaide me om, maar Fred pakte me vast. ‘Geen kusje voor Fredje’? ‘Heb je goed geraden’. ‘Ah toe’? ‘Goed dan’. Ik buig me naar voren en druk een klein kusje op zijn neus. ‘Blij’? ‘Nee’. ‘Dan heb je pech’. Ik draai me om en loop naar de kerkers. Ik vond het nog steeds een nare plek. Zenuwachtig wiebelde ik op de bal van mijn voeten op en neer. Uiteindelijk draai ik rondjes op de bal van mijn voeten, waar blijft hij toch? Als ik mijn zoveelste rondje draai en duizelig begin te worden, komt hij er aan gelopen. Verbaast staart hij me even aan. ‘Hallo professor’, antwoord ik beleeft alsof ik net niet als een idioot rondjes aan het draaien was. ‘Hallo miss Perkamentus’. Hij opent zijn lokaal en zwijgend loop ik hem achter na. ‘Wat is er aan de hand professor?’ Vraag ik. Geen antwoord, enkel een hand die gebaart naar de stoel aan zijn bureau. Hij steekt de lampen aan en komt voor me zitten. ‘U hebt me nog steeds niet verteld wat er aan de hand is’. Weer geen antwoord. Enkel een peinzende blik, alsof hij mijn gedachten probeert te raden. ‘Er is toch niets ergs aan de hand? Mijn vader is toch oké? Nee er kan niks met hem zijn, hij was er net nog. Waarom antwoord u niet? Er is iets ergs, daarom durft u het niet te zeggen.’ Een hand op de mijne probeert me gerust te stellen, maar ik trek de mijne angstig terug. ‘Er is niks ergs aan de hand Lucinda.’ Ik knipper even met mijn ogen. Niet omdat er niks aan de hand is, maar om het feit dat hij mijn hele naam zei. ‘Waarom moest ik dan hier heen komen professor?’ ‘Omdat ik je iets wil laten zien.’ Hij staat op en pakt een ding dat op een fruitschaal lijkt. ‘Gaan we samen fruit eten professor?’ Vraag ik een beetje dommig. Ik kan het allemaal even niet meer volgen. Een kleine glimlach speelt om zijn lippen, dat ik aardig angstaanjagend vindt. ‘Die vraag heb ik nou nog nooit gehad, maar nee dat gaan we niet doen.’ Er valt een kleine stilte, voordat hij zijn verhaal gevolgd. ‘Dit is een hersenpan. Hiermee kan je herinneringen bekijken. Bijvoorbeeld die van een jou, die van jou vader, of die van mij.’ ‘Dus ik ga uw herinneringen bekijken?’ ‘Precies.’ ‘Maar waarom?’ ‘Omdat ik denk dat je het wel fijn vindt om wat meer te weten te komen over je ouders.’ ‘Dat zou ik inderdaad erg fijn vinden.’ ‘Dat is dan mooi.’
‘Wat wilt u me laten zien professor?’ ‘Dat zul je zo wel zien.’ Hij geeft me een flesje aan, met een zilverkleurige vloeistof. Niet begrijpend kijk ik hem aan. Hij wijst naar de hersenpan. Voorzichtig trek ik de kurk er af en giet de vloeistof in de hersenpan. ‘Nu buig je naar voren in de vloeistof.’ Onzeker kijk ik hem aan. ‘Diep ademhalen en doen,’ zegt hij vriendelijk. Of nou ja, op zijn manier dan. Het is wel een beetje engig. Ik haal diep adem en buig me voor over in de vloeistof. Ik tol kort door het duister en land daarna met een harde smak op een grasveld. Professor Sneep land naast me, uiteraard netjes op zijn voeten. Hij reikt me zijn hand aan en helpt me overeind. Als ik om me heen kijk, komt het me bekend voor. Ik heb het al eerder gezien op een foto, waar de moordenaar van mijn ouders aanwezig was.