Chapter 34

Jan had me erg veel geholpen en was altijd gastvrij geweest tegen mij. Maar nu ik eraan terug dacht wist ik dat hij ook een agressieve kant had. maar door al zijn zorg was ik het helemaal vergeten. Hij had bewezen dat hij heel anders kon zijn. maar tot het voorval eerder deze middag had ik hier ook nog niet over nagedacht. Wat zou er gebeuren als ik het aan iemand zou vertellen? Die vraag bleef maar door mijn hoofd heen spoken. Maar eigenlijk was er niks ernstigs gebeurd, nog niet. Danny was ook weer deze keer degene die hem verstoorde toen hij iets van plan was bij mij. de kriebels in mijn buik werden spontaan heftiger bij dat idee. Tot wat zou Jan in staat zijn? Moest ik bang voor hem zijn? want dat was ik in ieder geval wel, maar ik was gewoon een watje. Dat was niet te ontkennen. Ergens snapte ik niet waarom ik bang was voor Jan, niks gebeurd, geen reden om bang te zijn. tenminste nog niks ernstigs. Maar door alles kreeg ik gewoon zo’n slecht voorgevoel. Je weet wel zo’n typisch gevoel als je denkt dat je er iets erg staat op te wachten. Ik haalde diep adem en ademde weer rustig uit. Ik moest rustig worden, ik moest me kunnen ontspannen zodat ik al die angstaanjagende gedachten van mezelf af kon zetten, want ik was me op dit moment gewoon bang aan het maken. Ik werd uit mijn gedachten gehaald door iemand die me vast pakte. Ik schrok ervan. “je liet me schrikken.” Danny lachte. “Dat was ook de bedoeling.” Hij stak speels zijn tong uit. Ik maakte en schijnbeweging en hij rende voor me weg. Zo snel als hij kon sprong hij op bed. Ik sprong hem achterna en belandde in zijn armen. Zou dit voor altijd zo blijven?