Chapter 33

Dit keer drukte ik als eerste mijn lippen op de zijne. Nu durfde ik het wel. Eerst was ik altijd bang geweest dat hij me weg zou duwen. Nu wist ik wel beter. Ik beet zachtjes in zijn onderlip en als reactie opende hij zijn mond. Voorzichtig alsof hij breekbaar was, liet ik mijn tong naar binnen glijden. Hij likte over mijn lippen heen, een zachte kreun kon ik niet onderdrukken, dit voelde zo goed. “vertel het niet verder Mirza. Ik weet je te vinden.”Spookte de stem van Jan door mijn hoofd. Meteen liet ik Danny los, dat ging helemaal vanzelf. Het gevoel dat ik van hem afgetrokken werd steeds erger, ook al was ik degene die hem los gelaten had. “is er iets?” vroeg Danny voorzichtig. Hij praatte alsof hij net iets ergs had gedaan en waar hij veel spijt van had. “nee, er is niks.”opnieuw zette ik een glimlach op, die naar mijn gevoel erg nep was. Hopelijk merkte Danny het deze keer ook niet. Ik wou gewoon niet meer aan Jan denken. Maar zijn gezichtsuitdrukking toen hij had gezegd dat ik niks mocht doorvertellen was angstaanjagend. Zou hij me echt uit het huis willen gooien? Het zou wel heel makkelijk kunnen, als het erop neer k wam had ik hier niks te vertellen. Dit huis was van Jan. Hij kon me er dus gemakkelijk uitgooien wanneer hij zelf wilde. Zelfs Danny had daarover niks in te brengen. Wel meer als mij natuurlijk want het was zijn bloed eigenbroer. En zoals Danny het noemende was Jan zijn beste vriend. Ik had het altijd best goed met Jan kunnen vinden, en volgens mij vond Jan mij ook best aardig, al zei ik het zelf. Daar leek het gewoon op. Jan gaf mij altijd een vertrouwde indruk, alsof hij klaarstond voor iedereen. Alhoewel, de gedachten van de avond toen ik voor de tweede keer van huis weg liep kwamen weer naar boven. Het was heel erg donker en ik zag de auto niet die op dat moment kwam aanrijden. De auto zag mij gelukkig net op tijd. Met piepende banden kwam de auto net voor mijn neus tot stilstand. Op dat moment stapte er een woedende man uit de auto. Hij had zijn vuisten naar mij toe gebald. Hij had gedreigd en gescholden toen hij met grote passen in mijn richting kwam lopen. Die agressieve man bleek uiteindelijk Jan te zijn, de broer van Danny. Danny kwam net op tijd uit de auto gesprongen om Jan tegen te houden. Wie weet wat er anders was gebeurd.. een koude rilling gleed over mijn rug heen. In mijn hoofd zag ik hoe Jan me in elkaar sloeg. Danny stond er naast maar een beetje voor zich uit te staren. Hij verroerde zich niet, hij liet alles gewoon gebeuren. Soms leek het alsof hij een kleine glimlach op zijn gezicht kreeg. Zo’n glimlach van plezier. Het leek alsof hij ervan genoot. Nee het leek niet, het was gewoon zo. Ik zag hoeveel pijn ik leed. Ik zag mezelf liggen omringd in een plas bloed. Hij had me vermoord.. Hij was samen met Danny terug in de auto gestapt en weggereden, alsof er niks gebeurd was. Gelukkig was dat niet echt gebeurd. In tegendeel het tegenovergestelde want ze hadden me mee naar hun thuis genomen en goed verzorgd.