001.

Ik glimlach als ik terug denk aan de eerste keer dat mijn vader me over mijn moeder vertelde. Ik was toen vijf en had een nachtmerrie gehad over een monster, dus had ik bang mijn vader geroepen. Hij was op mijn bed gaan zitten en had gezegd dat hij me een verhaaltje voor het slapen gaan zou voorlezen. Ik was meteen rechtop gaan zitten, want mijn vader kon als de beste vertellen.
"Jarenlang, toen jij nog niet bestond, ontmoette een eenzame man een vrouw met het uiterlijk van een godin. Hij werd meteen verliefd op haar uiterlijk, maar toen hij haar innerlijk leerde kennen was hij niet meer te redden. Die arme man was zo hopeloos verliefd op haar, maar in het begin leek ze niks van hem te willen. Toch gaf hij niet op, want hij had geleerd dat je nooit op moest geven, wat er ook gebeurd. En het was hem gelukt, de vrouw viel ook op hem. Ze kregen dus wat en op hun eerste date kwam de vrouw aanzetten met een merkwaardig verhaal. Ze was een godin, een Griekse godin. De man wou het eerst niet geloven, totdat ze het liet zien. Ook dit weerhield de man er niet voor om zijn leven met haar te delen. En ze kregen een kind, een prachtig meisje. De vrouw vertelde de naam voor het kindje, maar moest daarna ook weg. Terug naar Olympus, om de wereld te besturen. Ze liet de man met het kind achter, maar ze kon niet anders. De man zorgde voor het kind, en liet haar opgroeien in een zo mooi mogelijke omgeving. Toch miste het meisje een moederfiguur, maar die kon de man haar niet geven. Hij kon niet met een andere vrouw trouwen, want zijn hart lag nog steeds bij de vrouw."
"Papa," onderbrak ik hem. Hij keek op. "Welke godin was die vrouw?"
Mijn vader glimlachte zonder veel vreugde, alsof hij de man in het verhaal was. Maar dat kon niet, want verhaaltjes voor het slapengaan kwamen nooit uit. "Een wijze godin, mijn meisje. Pallas Athena."
Ik keek bedenkelijk maar ik kon haar niet herinneren. "Hoe was zij voor een vrouw? Was ze lief?"
"Ze was zeker een lieve vrouw, meisje. Ik wou dat je haar had leren kennen, maar ze moest weg. De wereld is belangrijker dan ons tweetjes." Dat laatste had hij gegrinnikt.
Ik zuchtte ongeduldig. Ik wou meer details van die vrouw. "Vertel meer!" had ik ook met een ongeduldig stemmetje geroepen.
Mijn vader was gaan lachen en had op de klok gekeken. "Volgende keer, schat. Het is al veel te laat."
Hij stond op en deed de lamp uit, vlak voordat hij de deur uit was gelopen had ik hem geroepen. "Die vrouw, dat was mama, toch?" had ik hem gevraagd.
Hij had zich omgedraaid en met een klein glimlachje geknikt. "Ja, dat was mama."