2.0

Op mijn tenen loop ik de trap af en loop de keuken in. 'Ik ben weg, je vrienden zijn achter.' zegt mijn moeder. Ik knik en loop de tuin in waar mijn vrienden nog om het vuur zitten 'Hoe gaat het nu met Amy?' hoor ik Tyler vragen. 'Ze is moe.' zegt Cameron. 'Kom op Cam, wat voor vriend ben jij, ik bedoel Amy zit iets dwars en jij zie het niet eens.' hoor ik Fenna zeggen. 'Jongens geen ruzie maken.' zegt Dan. 'Ze is vast in orde.' hoor ik Chris zeggen. Ik loop verder de tuin in en laat me naast Cameron neer ploffen. 'Amy.' zegt Cameron en slaat gelijk om me heen. 'Gaat alles goed?' vraagt hij me. 'We kunnen geen vrienden meer zijn.' mompel ik schor en voel de tranen weer branden. 'Wat, waarom?' vraagt hij me niet begrijpend. 'Het ligt niet aan jou maar aan mij, kun je alsjeblieft weg gaan?' mompel ik en de eerste tranen lopen al over mijn wangen. Cameron's ogen beginnen te glinsteren. 'Zeg het nog een keer, en dan zal ik gaan.' mompelt hij. 'We kunnen geen vrienden zijn.' mompel ik en kijk naar de grond terwijl er steeds meer tranen over mijn wangen stromen. Hij tilt mijn kin omhoog en plant een kus op mijn lippen. Hij laat me los en staat dan op terwijl hij de tuin uit loop.. Langzaam kijk ik iedereen aan en begin ik hard te snikken terwijl ik onstopbaar begin te huilen.
Ik voel iemand hand op mijn rug maar begin alleen maar harder te huilen. 'Amy?' vraagt Tyler. 'Rot op, ga weg!' gil ik en begin wild om me heen te slaan. Ik hoor ze allemaal weg lopen en open mijn ogen. Ik duw mezelf overeind en loop terug het huis in. Ik loop de woonkamer in en laat me op de grote bank ploffen. Trek mijn benen op om het gat te vullen wat plaats heeft genomen in mijn romp. En begin te beseffen wat ik precies heb gedaan. Ik heb mijn beste vriend weg gestuurd.