1.8

Zuchtend loop ik de trap af en ruik het verbrande eten al. 'Mam?' vraag ik en open de keuken deur een dikke zwarte wolk komt me tegemoet en snel sluit ik de deur weer. Ik loop naar de woonkamer en laat me op de bank ploffen. 'Amy?' roept mijn moeder en ik sta weer op en loop naar de grote schuif deuren die naar de tuin leiden. 'Het eten was een beetje verbrand.' glimlacht mijn moeder en pakt haar mobiel weer. Ik zucht en loop naar het hek. 'Ben even weg.' mompel ik en loop de tuin uit.
Zuchtend schop ik een steentje weg met mijn ogen op de grond gericht. 'Kijk uit!' roept iemand en snel zet ik een stap naar achteren. 'Muts!' roept die persoon me nog achterna terwijl ik doorloop.
Aangekomen in het park laat ik me op een bankje ploffen en zucht als ik al die vrolijke kinderen zie, de verliefde koppels en gelukkige gezinnen. Niet alles is het leven is zo goed dat je de hele tijd moet glimlachen wees verdrietig. Ik sluit mijn ogen en adem diep in en uit. Als ik mijn ogen open staat er iemand voor me. 'Heei Cam.' mompel ik. 'Je moeder zei dat je weg was, dus ik dacht ik ga je even zoeken.' glimlacht hij en komt naast me zitten.
'Waarom kuste je me eigenlijk?' vraag ik na een lange stilte. 'Omdat ik blij was dat er niks met je was,' mompelt hij. Ik knik en zucht weer. 'Hoezo, je zocht er toch niks achter hé?' vraagt Cameron me. 'Neen.' mompel ik en kijk hem aan. Hij knikt en kijkt weer voor zich uit.