1.6

Onstopbaar lopen de tranen over mijn gezicht en de ergste snikken komen mijn mond uit. Mijn telefoon begint weer te trillen en met trillende handen neem ik hem uit mijn zak. 'Tyler.' mompel ik en neem op. 'Amy, god waar ben je?' word er gelijk gezegd. Ik laat mijn telefoon vallen en val snikkend op de grond. 'Amy!' word er geroepen maar kracht om terug te antwoorden heb ik niet. 'Haal de auto's we moeten Amy zoeken!' word er geroepen en dan verbreekt iemand de verbinding.
Langzaam duw ik mezelf over eind en begin weer te lopen. 'Amy!' word er geroepen maar mijn ogen blijven gericht op de grond. Twee armen slaan zich om me heen en een ligt gehijg vult mijn oren. 'Ik dacht dat ik je kwijt was.' mompelt hij en draait me om. Voorzichtig drukt hij zijn lippen op die van mij en trekt me dan dichter tegen zich aan. Geen idee wat hij nou precies met me doet. Ik zucht en voel de tranen weer over mijn wangen terwijl mijn knieën zwak worden. 'Ow,' murmelt Cameron en tilt me op. 'We gaan naar huis.'
Voorzichtig word ik op de bank gelegd en kijkt iedereen me aan. Ik verstop mijn hoofd onder een kussen en voel hoe het klopt. 'Gaan jullie maar, ik blijf wel hier.' zegt Cameron. De bank zakt iets in en ik hoor iedereen weg lopen. 'Wat is er gebeurt?' vraagt hij me en legt zijn hand op mijn arm. 'Niks.' mompel ik en duw mezelf recht. 'Die tranen zijn niet voor niks.' mompelt hij. 'Laat het.' mompel ik en sta op. 'Amy?' vraagt Cameron. 'Ja?' zeg ik en kijk hem aan. 'We zijn toch beste vrienden?' vraagt hij dan. Ik knik en hij zucht. 'Waarom wil je het me dan niet vertellen?' mompelt hij. Ik zucht en loop de kamer uit de trap op.