Hoofdstuk 36

Severus Sneep P.O.V


Twijfelend draaide ik het flesje met de zilveren vloeistof om en om. Wel of niet doen? Dat was de vraag die door mijn hoofd spookte. Het was niet belangrijk, maar moest ik toestemming vragen voor ik het liet zien? De informatie in het flesje vertelde niet veel, het zei alleen hoe ze vroeger was. Hopeloos staarde ik naar het andere flesje. De informatie daar in was wel belangrijk. Ik wist niet zeker of ik die wel mocht laten zien. Ik wierp een korte blik op de klok. Ik was minstens al twee uur aan het twijfelen. Ik zuchtte diep. Ik haalde de zilveren vloeistof uit het flesje en hij hing nu aan mijn toverstok. Gedachteloos en twijfelend liet ik mijn stok tussen mijn vinger door glijden. Wel of niet doen, wel of niet doen. Misschien wist ze het al, had ze hem al gezien, maar misschien ook wel niet. Zoveel vragen en zo weinig antwoorden. De enige manier om daar achter te komen, was hem laten zien en de gevolgen aanvaarden. Ze had een fotoboek. Zouden die foto’s daar in staan? Dezelfde als mijn herinneringen? Ik wierp nog een blik op de klok. Half 4. Had ik toch weer een aantal uur in mijn gedachten gezeten. Besluiteloos stond ik op en liep mijn kantoor uit. Mijn voetstappen galmde door het stille kasteel en ik wist niet waar in heen ging. Na doelloos door het kasteel te hebben gelopen besloot ik naar de uilenvleugel te gaan. Ik vroeg me af waarom. Ik had geen eens een uil en had er dus eigenlijk niks te zoeken. Toch volgde ik mijn intuïtie en ging er heen. Wilde ik er iets vinden? Nee ik wist niet wat. Ik opende de deur van de uilenvleugel en zag ik haar zitten. De persoon waar ik de hele tijd over had zitten piekeren. Ik verstijfde en deed niks. Geïntrigeerd keek ik naar haar. Ze staarde over het terrein en streelde haar uil. De uil fixeerde zijn ogen op mij. Ongeduldig zag ik de uil over haar arm wiebelen. Ze bleef haar maar kopjes geven en in haar vinger bijten. ‘Wat is er nou’? Hoorde ik Lucinda zeggen. De uil fixeerde haar ogen weer op mij en Lucinda volgde zijn blik. Ze leek te verstijven, maar dat deed ze niet. In plaats daarvan leek ze haar uitwegen te over peinzen. Uiteindelijk leek ze besloten te hebben gewoon op te staan. Ze liet haar uil op vliegen. De uil vloog een rondje over haar hoofd en beet nog even in haar vingen, daarna ging hij terug naar de andere uilen. Ik bewoog me nog steeds niet. Ze leek het op te merken, maar liep langs me en negeerde me verder. Toen ze langzaam langs me liep greep ik snel haar schouder. ‘7 uur mijn kantoor’, zei ik. ‘W.. Wa…. Waarom’? Vroeg ze, ze stotterde. Het leek haar te overvallen. ‘Kom je dan wel achter’, bromde ik. Ze wilde nog iets zeggen, maar ik draaide me om en verliet de uilenvleugel. Eenmaal in mijn kantoor, sloegen de twijfels toe. Had ik wel de juiste keuze gemaakt? De twijfels lieten me maar niet los en ik wist dat ik geen oog dicht zou doen vannacht.