Epiloog

Nathan
We liepen met zijn vieren over het weiland. Geen van allen zeiden we wat. Jay stopte bij het einde van het weiland en gebaarde om zich heen.
‘Hier moet het ongeveer geweest zijn,’ mompelde hij. Een beetje hopeloos keek hij om zich en geen van allen wisten we echt wat te zeggen. We hadden Siva’s lichaam niet gevonden, dus hadden we besloten om met zijn vieren de plek waar hij “geboren” was op te zoeken. ‘Hier stond het huis denk ik,’ mompelde Jay nog.
‘Ik denk dat het toch echt iets meer naar rechts stond.’ We draaiden ons geschrokken om en…
‘Siva!’ riep ik uit, meteen beseffend dat dit onmogelijk was. Siva was dood. ‘Kumar.’ Er verscheen een glimlachje op zijn gezicht.
‘Kumar is in de hemel, Nathan,’ zei hij. ‘Siva is de naam.’ Hij maakte een diepe buiging en grijnsde. Even was het doodstil toen stormde Jay met de meest gekste sprongen en gilletjes op Siva af en sloeg zijn armen om hem heen.
‘Hoe kan dit?’ vroeg ik stomverbaasd terwijl de rest op Siva af stormde. ‘Hoe kan dat?’ Ik bleef verbaasd staan.
‘Wel ze zeiden iets over dat het nog niet mijn tijd was en dat ik niet bepaald goed functioneerde als Engel,’ zei Siva. ‘En toen werd ik wakker.’
‘Vandaar dat we je lichaam niet konden vinden,’ mompelde Max. Voorzichtig liep ik op Siva af.
‘Nathan ik ben het echt,’ mompelde hij. Hij trok z’n gekke gezicht en meteen omhelde ik hem.
‘Ergens geloof ik het nog altijd niet,’ mompelde ik. Siva grijnsde.
‘Waar gaan we nu heen?’ vroeg hij.
‘Naar huis,’ zei Max. ‘We hebben een appartement in Londen.’
‘En een bijna platencontract,’ zei Jay.
‘En we zijn mens,’ zei Tom.
‘En Tom heeft Koffie gedronken,’ zei ik. Siva keek me verbaasd aan.
‘Koffie?’ vroeg hij.
‘Natuurlijk,’ zei Tom en hij zuchtte dramatisch. ‘We hebben een huis, bijna een platencontract en we zijn mens en het enige wat jou verbaasd is dat ik koffie gedronken heb!’
‘Wel is er nog een kamer vrij in dat huis?’ vroeg Siva onschuldig.
‘Ja en ook nog een plek in de band,’ zei Jay grijnzend. Het werd stil.
‘We zullen we er dan heen gaan, want voor het eerst in ons leven kunnen we zeggen dat we hier oud staan te worden,’ zei Siva. We keken hem verbaasd aan. ‘O, ben ik vergeten te zeggen dat ik nu een echt mens ben?’
‘Ja, toevallig wel,’ zei Jay. ‘De auto staat verderop, laten we gaan.’
‘We kunnen nog niet naar huis,’ zei Tom zachtjes. ‘We moeten eerst iemand ophalen.’
‘Wie?’ vroeg ik verbaasd.
‘Siva er is iets dat je moet weten,’ zei Tom. ‘Als je Luppe kust herinnerd ze zich alles.’ Siva keek hem stomverbaasd aan.
‘Dus… gaan we haar opzoeken of blijven we hier staan?’ vroeg ik. ‘Op een weiland in Ierland waar het ieder moment kan gaan regenen.’
‘Laten we gaan,’ zei Max. ‘Voordat we kouvatten.’
‘Dat lijkt me best interessant kouvatten,’ mompelde Jay. ‘Misschien als we hier…’
‘Nee, Jay,’ zei Max. ‘We gaan niet express ziek worden.’ Hij keek teleurgesteld.
‘Hoezo niet? Ik ben nog nooit eerder ziek geweest!’ zei Jay. We schoten in de lach en trokken hem mee het weiland af.
‘Heeft er iemand zin in koffie?’ vroeg Tom. ‘Ik sterf van de dorst.’
‘Tja nu kan je dat zeggen,’ zei Siva lachend. ‘Vroeger stierven er anderen voor die dorst van jou.’
‘Wel het is duidelijk te merken dat hier iemand geen engel meer is,’ mompelde Tom. We schoten in de lach en kregen uiteindelijk Tom ook zo ver om mee te lachen.

Als je er over nadenkt is dit verhaal, ons verhaal, enorm spannend en avontuurlijk, maar tegelijkertijd ook het begin van een nieuw verhaal. Een beter verhaal. Wij vijven, als mensen, als band, als The Wanted.

Einde.

Meld je gratis aan om ook reacties te kunnen plaatsen