[NL] Midnight Snacks

Oliver tilde de deken op en glipte zo stilletjes mogelijk uit bed. Hij sloop naar de deur van de slaapkamer, die hij zo ongelofelijk traag opende, dat het waarschijnlijk leek alsof iemand een slow motion vervloeking over hem had uitgesproken. Toen hij veilig in de keuken ter grote van een bezemkast was aangekomen, ademde hij eindelijk uit. Hij merkte opeens dat hij zijn adem had ingehouden.
      De muren waren echter dun, dus zou hij zich nog steeds zo stil mogelijk moeten bewegen. Hij opende de koelkastdeur en kromp ineen bij het duidelijk hoorbare geluid dat die actie maakte, al was het waarschijnlijk alleen zo luid in zijn oren vanwege het gebrek aan enig geluid in de rest van de flat. Het licht van de koelkast verblinde hem ook even, waardoor hij knipperend een stap achteruit zette - en daarmee bijna de afvalbak omstootte. Met een snelle beweging wist hij het ding nog te vangen voordat het de grond raakte, maar hij bleef zelf ook maar net overeind bij die reddingspoging.
      Nadat hij de afvalbak een beetje verder naar achteren tegen de muur had gezet in de kleine ruimte, draaide hij zich weer om. Irritant genoeg ging dat echter ook niet zo gladjes als hij had gewild. Hij raakte de deur van de nog openstaande koelkast met zijn schouder en was nog maar net op tijd om te voorkomen dat hij hard dichtsloeg, wat zeker weten het soort geluid zou hebben gemaakt dat hij probeerde te vermijden.
      Hij zuchtte, gaf zichzelf wat tijd om te kalmeren en pakte toen de kom met chocoladepudding restjes die Mrs Weasley hen had meegegeven. Waarna hij die onmiddellijk liet vallen, uiteraard.
      Hij bevroor, kneep zijn ogen dicht en vervloekte zichzelf in gedachten.
      “Oliver?” klonk een slaperige stem vanuit de gang. Twee seconden later verscheen Percy in de keukendeur. Hij droeg geen bril, zijn haar stak alle kanten op, hij was gekleed in een gekreukeld T-shirt en een oude trainingsbroek van Oliver, en hij zag er over het algemeen gewoon uit alsof hij net in het midden van de nacht was gewekt.
      Wat natuurlijk ook waar was, dacht Oliver. Shit.
      Percy fronste terwijl hij de scène in de keuken in zich opnam. “Oliver, wat ben je in Merlins naam aan het doen? Het is- Nou ja, ik weet niet eens hoe laat het is, om eerlijk te zijn. Het is laat.”
      Oliver haalde verontschuldigend zijn schouders op. “Ik wilde je niet wakker maken. Het spijt me.”
      “Maak je er geen zorgen over,” zei Percy. Hij ging zitten op een van de twee stoelen aan de tafel die in de enige vrije hoek van de keuken was gepropt. “Maar waarom ben jij wakker?”
      “Ik werd gewoon… wakker.”
      “Dus besloot je chocoladepudding over de keukenvloer uit te spreiden?”
      Oliver wierp een blik op de rotzooi. “Eigenlijk wilde ik dat eten.”
      Percy mompelde iets en opeens was de vloer weer schoon, zonder glas of plakkerig bruin spul.
      “Je hebt je toverstok hier niet eens,” merkte Oliver op, onder de indruk.
      “Ik begin beter te worden in huishoudspreuken. Ik denk dat het onderhand wel oké gaat.”
      Oliver schudde zijn hoofd, grijnzend. “Dat is een overduidelijke leugen. Je bent er geweldig in, Perce, en dat weet je.”
      Percy glimlachte. “Dankje. Ik heb een heleboel kansen om te oefenen, nu ik met jou samenwoon.”
      “Je bent gemeen,” vertelde Oliver hem.
      “En nog steeds slaperig. Ik ga weer terug naar bed. Kom je?”
      “Ik heb eigenlijk nog niets gegeten.”
      Percy stond op. “Oké. Laat het alleen niet te lang duren - het is koud zonder jou.”
      Oliver keek toe hoe Percy de keuken verliet. Hij twijfelde een paar seconden, maar toen volgde hij zijn vriendje. Eten kon wel wachten, maar Oliver kon het niet riskeren dat Percy koud zou worden omdat hij hem helemaal alleen had gelaten in hun grote bed.