[NL] Renaming Puddlemere

Het was een lome zaterdagmiddag vroeg in augustus, en Percy en Oliver deden precies wat je met vrije tijd hoorde te doen; helemaal niets. De zon en de blauwe lucht met pluizige witte wolkjes had hen naar buiten gelokt, waar ze nu uitgespreid lagen op het gras, Oliver met zijn hoofd in Percy’s schoot. Percy aaide afwezig over Olivers haar, half luisterend naar het gebabbel van zijn vriend en zich half afvragend wie in Merlins naam verantwoordelijk was voor het verzinnen van namen voor Britse Quidditch teams. Toegegeven, Montrose Magpies klonk prima, zij het niet erg intimiderend, maar iedere keer dat Oliver de Wigtown Wanderers noemde kon Percy zich niets anders voorstellen dan een groep vredelievende, bejaarde boomknuffelaars.
      “Daarom hoop ik dus echt dat Caulson niet zal weggaan bij Pride of Portree,” zei Oliver, die blijkbaar in de buurt kwam van het einde van zijn speech over Quidditch spelers die volgens recente geruchten overwogen naar andere teams te wisselen. “De Ballycastle Bats zouden praktisch onverslaanbaar worden, weet je wel?”
      “Ja, absoluut,” verzekerde Percy hem, al voelde hij zich lichtjes schuldig omdat hij geen idee had waar hij mee instemde. “Oliver, heb je je ooit afgevraagd waarom Puddlemere United zo heet?”
      “Het is opgericht in de buurt van Puddlemere. En het klonk gewoon gaaf, denk ik. Het is beter dan River Piddle United, in ieder geval - dat is de stad waar ze vandaan komen.”
      Percy had voldoende tijd met Oliver doorgebracht om dit al een miljoen keer eerder gehoord te hebben. “Ja, ik weet het, maar waarom United? Al de andere teams schijnen een of andere alliteratie in hun namen te hebben-”
      “Een wat?”
      “Ze beginnen met dezelfde klinker. Wigtown Wanderers, Falmouth Falcons, Tutshill Tornadoes, Kenmare Kestrals, etcetera, etcetera. Waarom volgt Puddlemere die regel niet? Ze lijken de enigen te zijn.”
      Percy had half verwacht dat Oliver aan een lange en uitgebreide uitleg zou beginnen van de redenering achter de manier waarop de naam van zijn favoriete Quidditch team was gekozen, maar er gebeurde niets. Oliver bleef zelfs zo lang stil dat Percy zich begon af te vragen of hij iets verkeerd had gezegd.
      “Oliver?”
      “Ik weet het niet.” Oliver klonk gefascineerd en geërgerd tegelijkertijd. “Ik heb geen flauw idee. Merlin, Perce, vertrouw op jou om me net die ene vraag te stellen over Quidditch waar ik je geen antwoord op kan geven.”
      “O. Het spijt me.”
      Oliver grijnsde naar Percy. “Dat hoeft niet. Dit is interessant. Waarom is het niet de Pride of Puddlemere?”
      “Waarschijnlijk omdat Portree niet zo blij zou zijn geweest als een team bijna precies dezelfde naam had gekozen,” merkte Percy op. “Je zult wat creatiever moeten zijn als je Puddlemere wilt hernoemen.”
      Oliver fronste op die schattige manier die Percy kende als zijn denkt-heel-hard-na gezicht. “Oké, dus we hebben andere woorden nodig die met een P beginnen. United kan wel worden vervangen, maar Puddlemere moet natuurlijk blijven.”
      “Ja,” stemde Percy in. Hij liet Oliver hardop nadenken.
      “Woorden die met P beginnen… Pall?”
      “Puddlemere Palls? Te vriendelijk.”
      “Party- Partiers?”
      “Te lui.”
      “Professionals?”
      “Te pretentieus.”
      “Platypi?”
      “Platypuses. Platypus komt uit het Grieks, niet het Latijn. En nee. Gewoon nee.”
      “Psychos?”
      “Dat heeft geen P klank. Bovendien wil je niet worden aangezien voor gekken.”
      “Pixies?”
      Percy grinnikte enkel in antwoord daarop.
      Oliver raakte gefrustreerd. “Dit is moeilijk.”
      “Geef je het zo gemakkelijk op?” vroeg Percy plagend.
      “Nee.” Oliver haalde diep adem en begon op recordsnelheid te praten. “Pillar, poncho, prosecutor, parameter, paprika, pretzel, pickle, peanut, pie-”
      “Heb je honger?” vroeg Percy, geamuseerd. “Je bent eten aan het opsommen. Ik denk niet dat welk Quidditch team dan ook graag eetbaar zou klinken.”
      “Maar Percy, ik heb-” Olivers gezicht klaarde op. “O!”
      “Wat?”
      “Percy’s Puddlemere!” riep Oliver triomfantelijk uit.
      Percy stopte zijn vingers door Olivers haar te halen. “Puddlemere is niet van mij.”
      “Geen probleem - Puddlemere Percylovers, dan.”
      “Merlin, dat is nog erger.”
      Oliver ging rechtop zitten. Hij begon enthousiast te worden. “Nee, helemaal niet. Het is geweldig! En je weet dat het waar is, Perce, ze mogen je allemaal.”
      “Misschien, maar ze houden niet van me.” Percy knipperde. “Ik hoop toch echt van niet, tenminste.”
      “Nou, ik houd van je,” bracht Oliver er tegen in, alsof dat een argument was dat goed genoeg was om alle andere teniet te doen. Daar was Percy het niet mee eens, maar hij moest toegeven dat het toch enigszins hielp.
      “Ik weet het. Dat gevoel is wederzijds.”
      “Dus jij bent een Oliverlover?”
      Percy zuchtte en legde zich neer bij zijn nederlaag. “Ik denk het.”
      Olivers grijns was stralend. “Ik houd van je.”
      “Dat zei je net al.”
      “Het is nog steeds waar.”
      Percy kon niet anders dan glimlachen toen Oliver naar hem toe leunde om hem te kussen.

Sorry voor de grote hoeveelheid Engels in dit stukje. Ik heb nog geprobeerde het te vertalen, maar dat viel niet te doen als ik ook de alliteratie nog enigszins erin wilde houden.