H43

'ARYÉN!' Gil ik. Ik moet er nu bijna zijn, ik moet dus toch goed gerend zijn. Laat dat zo zijn.
Mijn keel klinkt schor, en ik heb geen puf om nog maals te roepen.
'GRRR!' Gromt Blueä in mijn plaats. Natuurlijk wil ze niet zijn aandacht trekken, maar ik heb weer een van haar aanvallen ontweken, en dat vind ze niet leuk.
'Aryen,' piep ik vermoeid.
Mijn benen, mijn benen! Au!
'GRRRR!' Gromt Blueä nog maals. Een vlammenstoet raakte bijna mijn hoofd, en als ik niet weer ontweken had...
'Lilith?' Aryen's stem klinkt bezorgd, en zwak. Maar hij is er!
'HELP!' Brul ik met mijn laatste engergie.
Dan spring ik weg van een laatste stoot vlammen uit Blueä.
Ik voel hoe ik val, mijn benen voel ik niet. Ik voel hoe ik pijnlijk neerkom op mijn elebogen.
Ik probeer niet eens op te staan. Te vermoeiend.
Ach, ik zou toch al sterven, waarom niet op deze manier?
Maar wel jammer dat... dat... da..........


Mijn ogen vliegen open. Het is licht buien en het is rustig, ik hoor niets. Het is... té stil.
'Aryen?' Fluister ik om dan ineentekrimpen. Ik heb spierpijn.
Dan herinder ik me wat de situatie was voordat ik flauwviel of gewoon in slaap viel. Wat van die twee weet ik eingelijk niet.
De stilte blijft, geen antwoord.
Misschien fluisterde ik gewoon te zacht.
'Aryen?' zeg ik nu.
'Ja?' Vraagt een bekende stem.
'Aryen! Blueä!' zeg ik hem waarschuwend.
'Ssst!' Zegt Aryen verdrietig. Ik kijk naar hem en zie in mijn ooghoeken haar liggen.
'Gelukkig,' mompel ik,'hoe heb je dat gedaan?'
'Ik heb niets voor elkaar gekregen, het was Nitor, hij zong haar in slaap,' mompelt Aryen.
Zo te horen vind hij het vresenlijk dat hij niets voor haar heeft kunnen doen.
'O, o,'zeg ik ook teleurgesteld. 'Maar het gaat dus beter met Nitor?'
'Ja, dat wel, hij is in slaap en zijn wond ziet er nu prima uit, ik wil alleen zo graag dat het beter gaat met Blueä. Toen jij buiten spel was en ik zag Blueä wist ik meteen dat er iets mis was. Blueä kon ik nog steeds niet horen, en die enge ogen... het was zo raar...' Ik zie Ayren bibberen.
'Ik stapte op haar af en ik wou haar aanraken, troosten. Maar ze beet naar me, heel erg eng... en toen kwam Nitor gelukkig net op tijd om me te redden. En Diamantar ging op haar zitten om haar tegen te houden. Ze viel in slaap en ik en Diamantar... naja, we overlegden wat we met haar zouden doen... Ik weet het niet, wat moet ik doen?' Aryen buigt zich naar me toe en ik zie de tranen in mijn ogen.
'Diamantar,' mompel ik.
'Ja?' Ik adem opgelucht in als ik zijn stem hoor.
'Niets.'
'Ik weet ook echt niets,' zegt Diamantar alsof ik hem had gevraagd een oplossing te verzinnen, hij klinkt heel erg verdrietig, bijna té verdrietig. Hmm...
'Maakt niet uit, we verzinnen wel wat... maar eerst zou ik wat willen eten.'