Inzending Opdracht 1 Croix

Zenuwachtig stond ik voor de deur te wachten, nadat ik had aangebeld. We hadden al een paar weken niets afgesproken, maar vandaag was haar man niet thuis dus had ze me uitgenodigd. Snel blies ik tegen mijn koude handen. Het was december en de winter was het land al binnen komen waaien.
Krakend ging de deur open en zag ik mijn beste vriendin in de deur opening staan. Toen ze mijn klapperende tanden zag, liet ze me snel binnen en omhelsde ze me snel.
Ze ging me voor naar de woonkamer. ‘Ga zitten,’ zei ze en ik nestelde me op de bruine bank.
Ik was erg bang dat ze iets door zou hebben en als ze het niet aan mijn uiterlijk zou zien, wist ze het vast ook, omdat ik me anders gedroeg.

‘Hoe gaat het nu met je?’ vroeg Hannah aan me toen ze me een bak koffie voorgeschoteld had en ze me een koek had aangeboden.
‘Het gaat goed met me,’ zei ik met een gemaakte glimlach, zodat ze niet door zou hebben dat er iets aan de hand was. Ze mocht hier echt niets van weten.
‘En met de liefde,’ vroeg ze lachend.
‘Nog steeds niets,’ antwoordde ik blozend.
‘Dat lieg je, Mara,’ zei ze, ‘ik zie je buik, er iets gaande. Dat ga je toch niet voor me verbergen; ik ben je beste vriendin.’ Nu moest ik het wel vertellen, ik kon het niet voor haar achterlaten. Waarom had ze het ook altijd door als er iets aan de hand was?

‘Nou, zoals je dus aan mijn buik hebt gezien, ben ik zwanger,’ vertelde ik haar blozend.
‘Dat is niet alles, ik wil meer weten,’ lachte Hannah, ‘wie is de gelukkige man?’
Dit kon ik haar echt niet vertellen en daarom bleef ik zwijgen. Hannah keek me vragend en beledigd aan.
‘Hij heet Hugo.’ Plotseling begon ze te lachen en ik keek haar verbaasd aan.
‘Wat grappig, jouw vriend heeft dezelfde naam als mijn man,’ zei ze hikkend.
Met een rood gezicht keek ik haar aan, ze zou eens moeten weten wat er eigenlijk aan de hand was. Ze moest eens weten dat de man niet alleen dezelfde naam had, maar dat het gewoon helemaal dezelfde man was. Dat haar man mijn minnaar was en dat ik nu zwanger van hem was.

‘Heb je misschien een foto van hem op je mobiel, want ik ben erg benieuwd hoe hij eruit ziet,’ zei ze geïnteresseerd. Een foto had ik niet, omdat ik bang was om al eerder betrapt te worden.
‘Nee, ik heb geen foto,’ vertelde ik haar de waarheid.
‘Mag ik hem dan eens ontmoeten,’ zei ze heel serieus.
‘Ik denk het wel,’ mompelde ik.

Na ongeveer een uur kwam ook Hugo thuis, waardoor het hele gedoe met mijn zwangerschap, waar Hannah en ik nog de hele tijd over hadden gepraat, nog stukken moeilijker werd. Hugo en ik hadden er tot nu toe altijd voor gezorgd om nooit met z’n drieën bij elkaar te zijn, omdat het erg ongemakkelijke momenten op kon leveren en dit keer was het mijn schuld dat we met z’n drieën waren. Met Hugo had ik namelijk afgesproken dat ik weg zou zijn als hij thuiskwam, maar Hannah had gezegd dat ik niet weg kon gaan als ze het hele verhaal nog niet had gehoord. Ook vond ze dat ik Hugo een hele poos niet meer had gezien en dat dat wel weer eens tijd werd en daarom had ze me uitgenodigd voor het eten. Aangezien ik niet zo’n held was met smoesjes wist ik er niet onderuit te komen en zo kwam het dat Hugo en ik elkaar ongemakkelijk aan zaten te kijken. Gelukkig verbrak Hannah de stilte, maar jammer genoeg niet met de woorden die ik had willen horen.

‘Mara is zwanger,’ prevelde ze blij naar Hugo en Hugo keek me geschrokken aan. Hij wist het al een tijdje, maar we hadden het zo goed mogelijk voor Hannah verborgen gehouden en nu ze het wist, zag ik dat hij schrok. Het was ook een erg moeilijke situatie. Ik had wat met de man van mijn beste vriendin, erger kon het ook echt niet.
‘Waarom zeg je niets, ben je niet blij voor haar?’ zuchtte Hannah.
‘Natuurlijk wel,’ zei Hugo gemaakt blij. Ik kende hem goed genoeg om te weten dat hij zich nu verschrikkelijk ongemakkelijk voelde.
‘Weet je wat het grappige is…?’ Hugo schudde zijn hoofd. ‘De vriend van Mara heet Hugo net zo als jou. Ik wist wel dat we heel erg op elkaar leken,’ richtte ze zich vervolgens weer op mij.
‘Heb je het haar verteld,’ barstte Hugo vervolgens in woede tot me uit. Ongemerkt probeerde ik mijn hoofd te schudden, maar het was al te laat. Hannah had het door. Woedend stond ze op.
‘Hebben jullie…’ Verafschuwd keek ze van Hugo naar mij en weer terug naar hem. Ze haalde haar hand uit en sloeg me midden in mijn gezicht.
‘Eruit jij en durf het niet je gezicht hier ooit nog te tonen,’ schreeuwde ze.
Ze leidde me naar de gang en duwde me de deur uit, de vrieskou in. Plotseling ging de deur nog eens open en werd mijn jas erachter aan gegooid.

Daar stond ik op de stoeprand. Uit het huis gegooid van mijn beste vriendin en mijn minnaar. Nooit meer welkom om er weer te komen. Niet alleen mijn beste vriend kwijt, maar ook de vader van mijn kind.