001%

Het was een warme dag in Salvador. Hoewel ze pas net was opgestaan, had de broeierige hitte haar lui gemaakt. Iedereen had geweten dat Jackie Middelton niet tegen de hitte kon. Ze was gewent aan het natte, winderige weer van Engeland, haar geboorteland. Iedereen had haar dan ook vreemd aangekeken toen ze vertelde dat ze zou verhuizen naar Salvador. Vele hadden het idee ook uit haar hoofd proberen te praten, maar ze hadden geweten dat wanneer Jackie iets in haar hoofd haalde, het er niet uit te halen was. Dat was de reden dat, zodra ze haar diploma gehaald had, ze naar Salvador verhuisd was.
Zuchtend en puffend haalde ze de borstel door haar donkere blonden, haast bruine haren haalde. In de spiegel staarde ze naar haar haast onopvallende uiterlijk en bracht een beetje eyeliner onder haar donkere ogen aan. “Buenos dias.” Een hoogblonde jongeman liep haar kamer binnen en drukte een kus op haar kruin. “Lekker geslapen?” Ze knikte Rico glimlachend toe. “Heerlijk, en jij dan?” De jongen haalde zijn schouders op en fronste toen diep. “Valt wel mee. Ik maakte me teveel zorgen over mijn Emma.” Jackie knikte begrijpend en kneep even in zijn hand. Emma was zijn jongste zusje, het meisje was geboren met een aandoening die enkel te overleven was met een peperduur medicijn en zelfs dan zou elke adem een godsgeschenk zijn.
Rico zuchtte, zette zich langzaam op het veldbedje neer was de afgelopen twee maanden haar bed geweest was en ging met zijn hand door zijn haren. “Haar toestand is verslechterd, de dokter zegt dat ze maximaal 2 jaar zal leven, met een beetje geluk.” Jackie beet op haar onderlip, niet-wetend wat ze moest zeggen tegen haar beste vriend. Ze wist hoeveel moeite hij ermee had, maar ze wist ook dat hij het een beetje lost moest gaan laten. Zijn bezorgdheid hielp nog zijn zusje, noch zichzelf. “Je zusje gaat wanneer God dat wil, Rico, daar kan geen mens iets aan doen.” Hij haalde zijn schouders op en stond op, waardoor het bed hevig kraakte. “Je zou beter opschieten met je klaar te maken. Het werk wacht niet op jou.” Na een snelle blik op de klok wist Jackie dat hij gelijk had, waarna ze knikte. “Je hebt gelijk, eet je vanavond thuis?” Ze keek haar huisgenoot vragend aan, deze schudde echter zijn hoofd. “Mijn moeder gaat eten koken, sorry. Ik beloof dat ik op tijd thuis ben.”
Rico drukte vervolgens nog een snelle