000%

Het waaide, het waaide verschrikkelijk hard. Toch liep een breedgeschouderd gedaante door de bossen van la Push. Zijn passen waren groot, zijn bewegingen waren krachtig. Alles aan zijn houding vertelde dat hij kwaad was, nee, niet kwaad, furieus. Hij was zo met zijn eigen woede bezig, dat hij niet gemerkt had dat hij niet meer alleen was, dat een ander, bijna goddelijk geschapen lichaam hem vergezelde. “Embry, kalmeer een beetje.” De stem van de nieuwkomer was rustig, maar het had een averechts effect op de jongen. “Bemoei je er niet mee, Seth,” siste hij ziedend terwijl zijn handen lichtjes begonnen te trillen. Seth negeerde het dreigement van zijn vriend en greep zijn onderarm vast, wat oncontroleerbaar getril van Embry’s kant opleverde. “Kappen, Seth!” Hij probeerde zich los te trekken. Toch hield Seth stand, want hoewel hij jonger en kleiner was, mocht je zijn kracht niet onderschatten. “Embry, ik snap dat wat er gebeurd is je gekwetst heeft, maar vertrekken heeft geen zin. Dat zal je problemen niet minder heftig maken.” Embry negeerde zijn vriend, liep stug door.
De andere jongen liet hem zuchtend los. “Wat jij wilt Embry, maar ik heb je gewaarschuwd. Waar je ook gaat, het blijft je achtervolgen en uiteindelijk ga je je moeder toch onder ogen moeten komen!”
Ook deze waarschuwing negeerde Embry. Verslagen liet Seth zijn armen naast zijn lichaam zakken en keek toe hoe zijn beste vriend steeds verder het bos in verdween, wetend dat hij hem de komende tijd niet meer zou zien.