O28

Er zit een knoop in mijn buik en een bult op mijn hoofd. Louis heeft al een paar minuten niks gezegd en we lopen net zoals toen we elkaar nog maar net kenden stilletjes naast elkaar. “Louis ik… Eh.” Begin ik. Louis draait zich om. In zijn ogen zie ik verwarring en… tranen? “Meende je wat je zei? Dat, dat je van me houdt?” hij zucht. “Zou ik over zoiets liegen?” ik schud mijn hoofd. Nee, tuurlijk zou hij daar niet over liegen. Zo staan we weer een poosje in gedachtes naar elkaar te kijken. “En jij?” vraagt Louis dan. Ik schrik op.. Het duurt even voor ik weet waar hij het over heeft en zeg dan: “ja.” Louis bijt op zijn lip en knikt even. “Dus…” zegt hij twijfelend. “Dus?” antwoord ik. Louis twijfelt. “Doet je hoofd nog erg veel pijn?” ik kan het niet laten om even te lachen. “Ja, maar de combinatie van bult op mijn hoofd en een chagrijnige Louis was ook niet alles.”
“Je vond me chagrijnig?”
“En niet zo’n beetje ook.”
“Als jij nou gewoon…” hij is gelijk stil en krijgt een rood hoofd.
“Als ik nou gewoon wat, Lou?” ik kijk hem –ik hoop doordringend- aan, maar aangezien Katie me altijd ernstig uitlacht als ik haar doordringend aan probeer te kijken denk ik dat ik daar niet goed in ben. Dan doet hij iets wat ik niet had verwacht. Hij stapt naar me toe en drukt zijn lippen op de mijne.

Dat was het gelukkigste gevoel dat ik sinds weken, misschien wel maanden heb gehad. Nog steeds maakt mijn buik rare sprongen. We lopen nu hand in hand door het bos. Weer zonder iets te zeggen, maar dat is niet erg, het voelt niet meer raar. We lopen langs een boom die bezaaid is met elfenbankjes. Ik kijk er even glimlachend naar, maar bedenk me dan dat ik die boom nu voor de derde keer zie. “Louis…” geen reactie. “Louis?” hij schrikt op. “Sorry, wat is er?” zegt hij verstrooid. Ik giechel. Wacht… Ik giechel? Ik giechel nooit… Tenminste, volgens Katie giechel ik alleen als ik echt verliefd ben. Oh. “Nou?” vraagt Louis nu. “O, eeh… Zijn we hier niet al eerder geweest?” Louis kijkt even om zich heen. “Shit.” Is zijn antwoord. Ik giechel alweer en sla mezelf vervolgens keihard tegen mijn hoofd, waarop Louis me geschrokken aankijkt. “Ik giechelde.” leg ik uit. Louis lacht zoals hij alleen kan lachen en ik krijg een aangenaam warm gevoel vanbinnen. Verliefd zijn is raar.

Ik schrik van een overvliegende helikopter. Er valt een lange touwladder uit en Paul komt alsof hij in een of andere cartoon zit naar beneden. “Aaaaah, de tortelduifjes. Louis, je weet dat duizenden en duizenden fans jaloers zullen zijn, Maddie een inbox vol met haat krijgt en je dus ook veel fans zult verliezen?” Louis knikt. “maar… heel erg gefeliciteerd!” ik rol met mijn ogen. “Bedankt.” Zeg ik. Louis slaat een arm om me heen. “Goed…” gaat Paul verder. “Jullie hebben de opdracht voltooid, nou ja, jij hebt dat gedaan Maddie.” Ik kijk hem betrapt aan. Wil hij soms alles verpesten? Ik voel dat de arm die Louis om me heen had geslagen langzaam wegzakt. “Wat bedoel je? Wist jij al die tijd al van die opdracht?”