Chapter 19

So I'll watch a life in pictures, like I used to watch you sleep. And I'll feel you forget me, like I used to feel you breathe.
      Negentig dagen. Dertien weken. Drie maanden.
      Elke dag ging voorbij in een waas. Ik staarde naar de muur. Ik staarde naar buiten door het raam, keek toe hoe mijn zusjes sneeuwballen gevechten hielden. Elke dag, drie maanden lang bracht mijn moeder thee naar mijn kamer en af en toe iets te eten.
      Af en toe nam ik de moeite om 's avonds aan tafel te zitten en als dat al voorkwam was het dood stil. Mijn vader was na een week al gestopt met proberen. Daisy en Phoebe begrepen er niks van en bleven vragen waar Harry was.
      Zo goed en kwaad als het kon ontweek ik alles wat me aan hem deed denken en staarde alleen maar voor me uit. Zijn paarse Jack Wills trui lag naast mijn kussen en een keer in de zoveel tijd streek ik er even langs met mijn vingers.
      'Lou?' Ik keek op en mijn blikt haakte in die van Lottie. Haar lichtte ogen stonden al net zo bezorgd als die van haar moeder. Ik zuchtte en gebaarde dat ze binnen kon komen.
      Zachtjes viel de deur van mijn slaapkamer dicht en zakte het bed een stukje in. Lottie's warme hand greep mijn pols, waarmee ze meteen mijn aandacht had. Ik staarde haar aan en ze hield haar hoofd een beetje schuin.
      'Will you talk to me?' vroeg ze aarzelend en ik beet op mijn lip. Harry. 'Lou, just- What will happen to you and Harry now?'
      De woorden kwamen me zo bekend voor. De woorden die Harry zo vel maanden geleden aan me had gevraagd. De woorden die over zijn lippen waren gerold tijdens de ene nacht. Onze eerste zoen. Het bloed in mijn aderen leek van ijs te worden en ik verstrakte. Het warme, drukkende gevoel om mijn pols verdween en het bed bewoog. Ik probeerde mijn nietsziende ogen naar mijn zusje te kijken, maar haar ogen ontweken die van mij.
      'Lottie,' fluisterde ik met verstikte stem en haar warme lippen drukten tegen mijn voorhoofd. Zonder nog iets te zeggen verdween ze uit de kamer en liet me alleen met mijn gedachten.
Harry.

      Liam's voetstappen klonken hol op de stoeptegels. De papieren in zijn binnenzak voelden als lood. Zijn adem blies hij uit als witte wolkjes. De kou prikte de huid van zijn gezicht en zijn handenhad hij diep in zijn zakken.
      Harry had liggen slapen toen hij die ochtend het appartement binnen was gestapt. Zijn hoofd had op de tafel gelegen, naast zijn laptop. Zonder dat Liam het bedoeld had, waren zijn vingers over de toetsen gevlogen en had hij de brieven aan Louis gelezen. Met tranen in zijn ogen had hij de brieven uitgeprint en Harry als een slappe pop naar bed gebracht. De krullenbol had overal doorheen geslapen, oververmoeid en gebroken.
      Het huis zag er nog precies hetzelfde uit als de laatste keer dat Liam het had gezien. Hij glimlachte onbewust en liet zijn blik over het huis glijden. Louis' auto stond op de oprit, ondergesneeuwd, duidelijk dat hij al weken niet van zijn plaats was geweest.
      Langzaam liet hij het pad naar de voordeur op en haalde diep adem toen hij eindelijk de deur bereikte. Zijn hart bonkte abnormaal snel voor iemand die bij zijn beste vriend opbezoek ging. Hij dwong zichzelf op de deur te kloppen.
      Stilte. Liam probeerde zijn ademhaling regelmatig te houden. Eenentwintig, tweeëntwintig, drieëntwintig. Hij hoorde harde voetstappen op de houten trap en de deur vloog open. Even bleef het stil, terwijl er een glimlach om de lippen van het jongere meisje speelde.
      'Liam,' fluisterde ze ademloos. Liam knikte kort.
      'Hi Lottie.'
      Een zucht ontsnapte haar lippen. 'I thought, hoped, Harry would be the first to come.' Liam haalde zijn schouders op.
      'Harry's been a right mess for month's now and well, Lou probably wouldn't want to see him anyway.' Lottie knikte en gebaarde dat Liam binnen moest komen. De warmte van het huis verwelkomde hem met open armen. Jay verscheen meteen in de gang en haar ogen lichtte op, terwijl tranen op hetzelfde moment verschenen.
      'Liam, dear, how are you doing?' vroeg ze terwijl ze hem naar de keuken begeleidde. Lottie volgde hen en Liam nam plaats aan de keukentafel. Een mok hete thee werd voor hem neegezet en Liam richtte zijn aandacht op de beide vrouwen.
      'How's he been holdin' up?'
      'He hasn't been down here for at least two weeks now. He just stays in his room, laying in his bed mostly. Doesn't even eat here. It's just not like him, y'know,' zei Lottie zachtjes en haalde voorzichtig haar schouders op. Jay sloeg haar ogen neer.
      'Where are the other girls?' Jay lachtte zachtjes.
      'They went out for a walk, wanted to get away from Lou for a bit. They don't like of aren't used to seeing him like this,' fluisterde de vrouw en sloot haar handen strak om de mok koude thee. Liam aarzelde even en haalde toen de brieven tevoorschijn en legde ze op tafel. Vol verwondering stak Lottie haar handen er naar uit. Haar vingertoppen streken er langs, alsof ze elk moment konden verdwijnen.
      'He's been writing them for weeks. Do you think he'll read them?' vroeg Liam en zijn blik verplaatste zich naar een gedaante achter Jay, in de deuropening.
      'How many are there?' Stuk voor stuk draaide iedereen zich om.
      'Hi Lou, how're you?'

--
Blughh
WE STONDEN DE HELE DAG IN DE TOP, YOU GUYS ARE AMAZINGLY AWESOME.
YES. so, nog 1 en een epiloog?
think we can do it again? cause hoofstuk 20 wordt echt heeeel lang hihi.
<3