Deel Een: Zesentwintig

“Volgend probleem,” zei Niall. “Hoe gaan we allemaal in de auto?”
Ik keek bedenkelijk. Er waren maar vijf plaatsen. “Ik ga wel in de kofferbak,” opperde ik.
“Daar komt niets van in!” zei mijn vader meteen.
“Ik wil wel bij Harry op schoot,” zei Louis met een wenkbrauwwiebel. Liam sloeg met vlakke hand tegen zijn voorhoofd.
“Nou, dan komt Tess bij mij,” grijnsde Zayn. Ik schudde lachend mijn hoofd, maar zag zelf ook wel in dat er geen andere optie mogelijk was.
“Goed, dan doen we dat,” knikte mijn vader toen hij de instemming op mijn gezicht zag. We persten ons in de auto. Eenmaal onderweg trok Zayn me dicht tegen zich aan. Om eerlijk te zijn vond ik het niet eens erg, want ook al had ik een jas aan en een sjaal om, het was koud in de auto. Naar verloop van tijd werd het warmer omdat de motor verwarmde en de kachel dus aankon, maar Zayn liet me niet los. Ach, wat zou het ook.
Een kriebelige dingetje trok mijn aandacht. Ik keek wat het was. Meteen toen ik het herkende sprong ik gillend van Zayn’s schoot af, en kroop stuntelig over Louis en Harry heen op die van Niall, die aan de andere kant van de auto zat. Ik drukte me angstig tegen hem aan en hoorde niets van de geruststellende woorden die de lads me toespraken. Met grote ogen bleef ik naar het zwarte ding staren. Uiteindelijk zag Harry waar ik naar keek.
“Ben je hier bang voor?” vroeg hij ongelovig. Hij barstte in lachen uit. Hij reikte zijn hand in de richting van het beest en pakte het vast. “Hier, er is niks engs aan!” Hij stak diezelfde hand naar me uit.
Ik slaakte een schrille kreet en kroop zo mogelijk nog dichter tegen Niall aan. “Haal het weg, haal het weg!” riep ik hysterisch. Vijf paar ogen keken me verbaasd aan. Mijn vader echter niet. Die kende dit van mij en bleef kalm doorrijden, met zijn blik gefocust op de weg.
“Oke, rustig maar,” mompelde Harry. Zayn had het raampje geopend en Harry gooide de spin naar buiten. Ik haalde opgelucht adem, maar durfde niet weer op Zayn’s schoot te zitten. Niall sloeg beschermend zijn armen om me heen.
“Rustig, die spinnen doen je niks,” fluisterde hij kalmerend in mijn oor. “Het is gewoon een beestje. Ze zijn juist goed voor de natuur, dat weet je toch?” Hoe vaak ik die woorden ook hoorde, het hielp nooit. Alleen bij Niall was het anders. Langzaam werd ik een beetje rustiger, hoewel ik nog steeds als de dood was dat de tweelingbroer van dat monster op kwam dagen.
“Bedankt, Niall,” zei ik zacht. Ik kon het meteen al goed vinden met hem. Nu moest ik toegeven dat Niall stiekem mijn favoriet was van hun band, op Harry na. Maar was Harry niet de favoriet van zo’n beetje iedereen?
Niall kneep even in mijn hand, en de rest van de autoreis zwegen we – iets wat zelden voorkwam bij de jongens, en ik was er dan ook behoorlijk verbaasd over.