012||Jasper Whitlock Hale

Jasper Whitlock Hale

Perfect. Perfect. Gewoonweg perfect. Cecelia gaat nu ook mee naar school inplaats van dat ik haar alleen hier thuis de hele tijd zie houdt ze me voortaan ook op school gezelschap. Helemaal perfect. 'Je begint nu wel een beetje te overdrijven met dat sarcasme,' zei Edward en ik keek geschrokken op.
Was ik dan zo in gedachten verzonken geweest dat ik hem niet eens aan had horen komen? 'Ja, als ik had gewild had ik je zo vermoord maar doe niet zo gestressed, ze gaat daar niet heen om jou te stalken.'
'Nee natuurlijk niet en natuurlijk moet Jasper weer rustig doen want Jasper stelt zich aan.'
'Jasper gedraag je een beetje volwassen,' viel hij tegen me uit. 'Al sinds Cecelia hier is gedraag je je verschrikkelijk en wij moeten het maar pikken? Enig idee hoeveel pijn dit Alice doet? Ik ga je mijn zus niet nog meer pijn laten doen als je denkt dat ik maar een beetje werkeloos toe ga zitten kijken.'
'Weet je zeker dat dit om Alice gaat?' vroeg ik hatelijk. 'Wil je niet gewoon dat ik Cecelia volledig vergeet zodat jij haar kan hebben, je bent de hele tijd bij haar en voortdurend aan het slijmen.'
Zijn gezicht verstrakte en ik merkte dat ik hem eht gekwetst had. 'Dus dat wil jij geloven? Jij wilt geloven dat ik achter Cecelia aanzit? Ik probeer je verdomme te helpen Jasper, ik probeer jullie niet alleen te laten omdat ik weet dat jij niet weet wat je met die situatie aanmoet. Jasper je bent mijn broer en ik had gehoopt dat je me net iets hoger had zitten.'
Hij liep weg en ik liet me weer in het gras zakken. Ik had hem niet expres pij willen doen, dacht ik dan ten minste maar wat moest ik dan denken. Hij liet Cece een speciale plaats in het bos zien, liet ons geen seconde alleen en bleef er met non-verbale singalen en nu ook verbale aanwijzingen merken dat hij me bij Alice wilde hebben en daar kon ik geen andere verklaring voor verzinnen als dat hij voor haar viel. Edward was echter niet mijn grootste probleem, wat moest ik gaan doen wanneer Cecelia ook naar school ging en wat moest ik doen nu ze niet met me wilde praten want ik had er cht behoefte aan en het zou het vast makkelijker voor ons maken. Het verleden moest haar ook dwars zitten in deze situatie.