Ending forever

Max
‘Begrijpen jullie nu wat er gaat gebeuren?’ vroeg ik.
‘Ja,’zei Nathan. ‘Kan je het nog een keer uitleggen?’ Ik schoot in de lach en begon nogmaals aan mijn uitleg.
‘De magie die van de wisselkinderen is afgenomen is hier opgeslagen, die magie gaan ze gebruiken om ons te veranderen in mensen, wel…’ begon ik.
‘Ja, dat begrijp ik nu wel,’ zei Nathan. ‘Ga naar het deel van de verandering.’
‘Wel…’ begon ik en ik begon zenuwachtig te worden. ‘In het gebouw waar die magie is op geslagen is een groten hal, we moeten in die hal gaan staan en dan sturen Trudy en een aantal anderen elfen de magie aan die ons in mensen doet veranderen.’
‘Waarom heb ik het gevoel dat het niet gaat werken en we allemaal levend verbranden of geëlektrocuteerd worden?’ vroeg Jay.
‘Wel het is nog nooit eerder gedaan,’ mompelde ik zachtjes. ‘Er kan dus van alles mis gaan.’
‘En met van alles bedoel je?’ vroeg Jay.
‘Alles,’ zei ik.
‘Dat is heel… heel,’ begon Nathan. ‘Heel… ik heb geen flauw idee wat voor heel het is, maar het klinkt niet goed.’
‘Tom, wat vind jij er van?’ vroeg Jay.
‘Ik vind het niets,’ mompelde hij. ‘Wij met zijn alleen in een gebouw dat prop vol magie zit en mijn grafkist in dat zelfde gebouw… ik vind het helemaal niets.’ Het was even stil. ‘Hoe laat willen ze beginnen?’

‘We zijn gestoord,’ mompelde Nathan. ‘We zijn knetter gek.’ We stonden met zijn vieren in het midden van de hal.
‘Dat weten we nu wel Nathan,’ mompelde Jay. ‘Dat mompelde je al tien minuten lang.’
‘We are going to die,’ mompelde Tom zachtjes op de zelfde toon als Nathan had lopen mompelen. ‘We are going to die.’ Gek genoeg schoten we met zijn allen zenuwachtig in de lach.
‘Siva had hier moeten zijn,’ mompelde Jay.
‘Om samen met ons geëlektrocuteerd te worden?’ vroeg ik.
‘Inderdaad,’ zei Jay.
‘Zijn jullie er klaar voor?’ riep Trudy van buiten de hal.
‘Nee, maar begin maar,’ riep Nathan. Ik wreef zenuwachtig in mijn bezweten handen.
‘See you as human or see you in hell,’ mompelde Jay.
‘Als ik dit overleef sla ik mijn grafkist aan gort,’ mompelde Tom. We schoten in de lach.
‘Dan moeten we dit maar beter overleven, want dat wil ik je eerlijk gezegt best wel graag zien doen,’ zei ik.